De asfalt-groene loper schitterde namelijk niet als vanouds in de zon. Ik trof een regelrechte ravage aan: Een doffe grindbak verborg de normaal zo gulgrijze asfaltlaag.

Het waren niet zomaar een paar grindsteentjes die waren bijgedragen. Het was alsof een steenrijke sneeuwstorm had geraasd over de frivole verkeersader van de campus. Ik stuurde de bocht door alsof het hartje winter was en ik elk moment op mijn steenfobe snufferd kon gaan. Het asfalt met een groene gedachte was plots een parcours met mountainbike-ambities - er schijnt al een segment op Strava te zijn.

Ik worstelde me naar de veilige klinkers, maar liet huilende vrouwen op hakken, raaskallende rolschaatsers met rolkoffers en s(l)ippende scheikundigen op slippers achter. Terwijl mijn adrenaline langzaam werd weggezogen door het tochtgat bij het Hoofdgebouw, besefte ik dat ik dit avontuur moest delen bij alle koffieautomaten die ik zou tegenkomen.

Ik bleek snel te kunnen inhaken bij de gesprekken ter plaatse. Mijn €0,45-koffie werd snel koud onder het genot van grindgebrabbel. Gelukkig maar: de afgelopen twee weken gebeurde er erg weinig op de campus en moest ik me concentreren op kattenfilmpjes kijken en parkeerproblemen aanhoren.

Vandaag de dag praten we nog steeds over grindpaadjes, zo af en toe. Dan besef ik weer dat het - of in ieder geval MIJN - TU/e-leven niet boeiend genoeg is. Dus wacht nog maar even met het inrijden van dat grind, dan vermaak ik me wel met het kleine campusleed.