Stereotypes zijn overal, ook buiten de voorgaande oestrogene kaders: TU’ers zijn zogenaamd ‘sociaal uitgedaagd’, in Eindhoven wonen Helmondse tokkies en studenten zijn studentikoos. Combineer deze stereotypes en je houdt iets over dat al helemaal huilen met SBS6 op is, maar niet stereotiep. En dat is lastig, want de mens heeft gaarne zijn oordeel vlot paraat. Daarom scheert de culturele kaalslag de studenten over één kam en is het woord studentikoos bedacht. Het woord alleen al veroordeelt ons handelen tot iets dat alleen ‘wij’ doen.

Als ik het woord studentikoos hoor, sta ik al met één been comazuipend in een pul bier, krijg ik neigingen om een kraakpand te slopen en denk ik aan muziek die Dries Roelvink doet omdraaien in zijn muzikale graf. En ik ben niet alleen, velen zien ons als geldbedelend, vrij-hebbend, feestvierend tuig.

Van dit YOLO-tuig heeft echter volgens recent LSVB-onderzoek 49% psychische klachten (gehad). De voornaamste klachten die genoemd worden zijn depressies, stress en vermoeidheid, en één van de belangrijke gerapporteerde oorzaken is studiedruk. De studentikoze dimensie is uitgebreid, middels de rendementsverhogende maatregelen die de universiteit-studeermachine moet oliën, zodat er constipatieloos alumni uitgepoept worden.

Nu kan ik zielig een paaseierdop op mijn kop zetten en zeggen dat we verkeerd worden begrepen, maar het merendeel van de samenleving heeft gewoon geen idee wat studenten doen en dat bèta’s dagelijks hard werken. Volgens hen hangen we van maandag tot en met vrijdag aan één of andere bar, terwijl zij met bier moeten wachten totdat Rebecca Black over Friday gaat zingen.

Net als bij moslimterrorisme kleurt een kleine groep radicalen het imago van het geheel: iedereen is corpsbal.