Met de komst van COVID-19 werd de rol van ‘thuis’ weer duidelijk. Je kunt er niet alles doen, maar je schiet er wel zonder gêne in je meest comfortabele outfit. Zelf zat ik wat vaker in een te grote broek op de bank, met mijn rechterhand zoekend naar een goede Al Bundy-pose. In mijn linkerhand iets lekkers of de afstandsbediening - ik ben de 30 gepasseerd, dus ik heb nog een TV.

Onze thuissituatie was in die tijd goudeerlijk. Zonder inmenging van anderen werd weer duidelijk hoe we ons leven het liefste leidden. Eten en drinken in coronatijd zei meer over onze echte voorkeuren. Als je niet aan allerlei sociale verplichtingen hoeft te voldoen, grijp je eerder naar de dingen waar je echt zin in hebt. En - vooral dat - je laat staan waar je absoluut geen zin in hebt.

Sociale druk leidde afgelopen zaterdag tot mijn eerste kater in tijden. De oorzaak: shotjes - die uitvinding van alcoholisten met haast, en totaal nutteloos voor het opwekken van enige smaaksensatie. In coronatijd was mijn shotjes-inname gezakt tot het absolute nulpunt. Dropshotjes doen aan je keukentafel is namelijk én niet lekker én ook nog eens vrij saai.

Maar zaterdag stond ik opeens dus weer samen met een groep mensen vijf tot tien seconde te walgen van een drankje met een bijzonder onaangename smaak. De impact op je motorische vaardigheden is daarbij ook aanzienlijk. En de groep wil dat ritueel dan vaak nog drie of vier keer herhalen, alsof je na een aanrijding nog even met je gebutste auto terugrijdt voor een tweede botsing.

Brak wakker wordend moest ik zondag concluderen: shotjes zijn nergens goed voor. Maar met de comeback van ons ‘normale’ leven heeft ook de groepsdruk weer zijn comeback gemaakt. Je stort je uiteindelijk met een groep jongere soortgenoten in de studieverenigingsbar toch weer als een roedel dorstige lemmingen in die afgrond die Apfelkorn heet. Al met al toch best een leuke avond, dankzij of ondanks al die alcoholische kleinoden.