Een straffe, pluizende mat bevolkt nu mijn nek, omdat ik niet naar de Zwitserse kapper durf (Franse keuvelgesprekken) en wil (+/- 40 CHF). Natuurlijk kan ik ‘gewone krulshampoo’ kopen, maar tegen betaling van een paar extra euro’s ga ik toch voor ‘perfectie’?

Er moeten meer mensen zijn die deze Andrélon-filosofie aanhangen. Vermoedelijk ook onderwijsminister Jet Bussemaker, de perfectionist. Haar steile, blond geverfde manen voelen ’s ochtends vast aan als gespleten stro, maar gelukkig heeft ze Andrélon Perfecte Puntjes.

Terwijl Jet in de douche haar hoofdhuid masseert met ‘Perfecte Puntjes’, Andrélon-filosofeert ze haar onderwijsplannen: “Als ik kan betalen voor perfect haar, waarom betalen we dan niet voor perfect onderwijs? Studeren is een investering in je carrière: voor perfecte puntjes mag je heus wat meer betalen.”

Van Jet mogen universiteiten dubbel collegegeld vragen voor hun Honors-tracks. Het onderwijs dreigt daarmee te degraderen tot een commodity, een overvloedig gebruikersproduct voor eenieder die betaalt. Niet langer krijgen de beste studenten beter onderwijs, maar de klanten met de dikste portefeuilles.

Het onderwijs degraderen tot een individualistisch product gaat compleet voorbij aan alle voordelen die hoog opgeleid personeel heeft voor de kenniseconomie dat menig kabinet nastreeft. Je kunt op deze manier niet excellentie kopen, Honors is zo slechts een labeltje dat bestaande docenten wegtrekt van ‘reguliere’ studenten en hen dwingt meer tijd te besteden aan Perfecte Puntjes-studenten.

Ik blij dat de TU/e niet mee doet aan dit onzinnige plan. Laat ze maar investeren in het uitdagend houden van een uit haar voegen groeiend Bachelor College. Iedereen moet de kans krijgen om eruit te springen: binnen én buiten een Honors-track.