Werkdag numero uno is namelijk kusjesdag, ook op de TU/e. Een aantal bekenden, en nóg meer onbekenden die mij schijnbaar wél kennen, zijn dan getransformeerd in wandelende wensputten met liknatte lippen die overal een ‘gelukkig nieuwjaar’ achterlaten. Als Rijksmuseum-bezoekers slenteren ze door de faculteitsgangen, iets te aandachtig op zoek naar slachtoffers die eens flink ‘de beste wensen’ moeten krijgen.

De gelijkenis met de basilisk uit Harry Potter is treffend: zodra je oogcontact met één van hen hebt gemaakt, is het te laat. Zelfs als de priemende pretoogjes van de kusgrage collega nog aan de andere kant van de gang zijn, weerhoudt dat hem of haar er niet van om à la Dafne Schippers de 200 meter sprint in te zetten. Eenmaal voor jouw neus hijgt ze ‘Ik ga je toch even zoenen hoor!’ en plant drie nieuwjaarskusjes net iets te dicht bij jouw mondhoeken, zodat je de oliebollen nog net kunt proeven.

Net als bij andere terreur is het een kleine groep die het voor de rest verpest. De meeste mensen willen op veilige afstand naar elkander zwaaien, ‘gelukkig nieuwjaar’ wensen en vervolgens verder lopen. Niet de smakkende salafisten; als een stel geile brugklassers die met iedereen willen schuifelen, werken ze alle collega’s af. En waar wij normale mensen altijd schuifelden op een veilige armlengte, waren zij juist degenen die hun danspartners stevig omhelsden en zachtjes in andermans oor ‘leuk, hè’ fluisterden.

Het is zaak dat deze loslippige nieuwjaarstraditie wordt afgeschaft. Natuurlijk, vuurwerk veroorzaakt meer materiële schade, maar het immateriële trauma van jouw net iets te knappe collega die een dag lang wordt belaagd door kwijlende aanbidders is enorm. Stop de waanzin en wanhoop en bewaar die kusjes voor thuis.