Met hoofdletters, want Neutrale Kijkers is ook de naam van een erg vermakelijke podcast. Een Neutrale Kijker probeert zich bij het kijken naar een wedstrijd niet te laten leiden door een vastgeroeste persoonlijke voorkeur (*doet de Leeuwendans*) of rancune (*vloekt in het Spaans*), maar wil genieten van alle facetten van het voetbalspel.

Neutraal naar een EK kijken betekent niet dat je geen voorkeur mag hebben tijdens een wedstrijd. Integendeel, het is heel normaal dat je wil dat de underdog wint of dat je het de Denen gunt. Tegelijkertijd moet je belangrijke dingen op waarde kunnen schatten, en niet bijvoorbeeld een schitterende vrije trap van Cristiano Ronaldo wegwuiven omdat je het Portugese team niet mag vanwege de Slag van Neurenburg in 2006. In feite moet je je eigen trackrecord even aan de kant zetten en je afvragen: ben ik zojuist vermaakt? Heb ik naar iets leuks gekeken?

Zo’n neutrale blik is ook hard nodig op universiteiten om goed met ons personeel om te gaan. We hebben een Neutrale Kijker nodig die zich afvraagt: wie is hier belangrijk voor de gemeenschap? Wie zorgt er voor het reilen en zeilen op de TU/e? Het antwoord op deze vragen moet niet slechts gebaseerd zijn op onze eigen ervaringen. Op dit moment moet iedereen zich door dezelfde tenure track-poort wurmen qua onderwijs-onderzoeksverdeling, waar dan weer poortwachters (een evaluatiecommissie) worden neergezet die er al eerder *op die manier* doorheen zijn gegaan. Zij zullen automatisch meer kijken naar factoren die belangrijk waren toen zij promoveerden.

Het systeem van nu doet me nog het meest denken aan mijn rij-instructeur. Tijdens rijlessen vertelde hij me vaak, met een Brabantse tongval: “Ik heb ooit mun rijbewijs gehaald, dus als gij gewoon zoals ik gaot rije, krijgde gij hem ook!”

Dinsdag verscheen een interview met Frank Baaijens waarin de TU/e aankondigt om andere vormen van excellentie te belonen. Het erkennen en waarderen moet ook gaan plaatsvinden op andere vlakken dan iemands H-index of het aantal publicaties. Het is fijn dat Baaijens hiermee zelf erkent dat het raar is dat een academicus alles zou moeten kunnen. Bij menig bedrijf krijgt men talloze cursussen voordat men manager wordt, maar van een UHD wordt verwacht dat hij of zij lesgeeft, mensen begeleidt, projecten managet, beurzen aanvraagt én ook nog zelf onderzoek doet.

Om dat erkennen en waarderen een succes te laten zijn, hebben we denk ik wat meer naïviteit nodig. Een neutrale blik van buiten de universiteit. Een blik van het type mens dat op een feestje verbaasd aan me vraagt: Dus jullie schrijven maanden aan een paper, sturen het naar een uitgever, krijgen niets betaald maar betalen die uitgever om het te publiceren? Oké.

Ik ben bijvoorbeeld groot voorstander van onderwijsprofessoren – en dat hier een track voor komt. Als je nu solliciteert op een UD-positie moet je meestal een goede publicatielijst hebben, om vervolgens vooral onderwijs te geven. Als we er al voor kunnen zorgen dat de functie-eisen van een baan gaan matchen met de inhoud, kan ik voortaan aan neutrale toehoorders op feestjes rustig vertellen over mijn werk, zonder dat zij raar gaan kijken.