Missing Out On the Fear Of Missing Out
FOMO, the Fear Of Missing Out, is dun bezaaid deze pandemie. Als bijna niemand ergens heen gaat, kun je van alles missen, maar dan zijn er ook weinig gebeurtenissen die je daadwerkelijk mist. Dat terwijl FOMO best lekker is: ik ben dan wel niet op dát festival of feestje, maar er zijn tenminste dingen gaande waar ik nee tegen heb gezegd. Heel bewust voor een saaie avond kiezen terwijl het elders stiekem leuker is: die vrijheid heeft Covid van me afgepakt.
Je kunt zeggen: ik heb last van MOO-FOMO: Missing Out On the Fear Of Missing Out. Symptomen van MOO-FOMO zijn bij mij een expliciet gebrek aan prikkels, enige lusteloosheid zodra de werkdag erop zit en vooral veel vrijetijdsgeprul op mijn laptop en telefoon. Pre-covid zag ik dingen die mij een zetje gaven om dingen te plannen en de deur uit te gaan. Nu ben ik echter niet meer zo snel onder de indruk: Na zelf 500 Covid-ommetjes gemaakt te hebben, krijgt een foto van een boswandeling op Instagram mij niet meer de deur uit geFOMO’d.
Tot afgelopen weekend. Na maanden van rust, kwam een onbestemd gevoel van FOMO terug – door 15cm natuurijs. Als een echte landrot heb ik geen schaatsen, dus moest ik toekijken hoe *anderen* de Nederlandse identiteit vierden door met een Unox-muts op van links naar rechts over het ijs te glijden en struikelen. Ik miste het niet om overmoedig in een wak te belanden, een overpriced koek en zopie-kraam evenmin. Wel keek ik uit naar het zien van andere mensen die plezier hebben, was ik benieuwd naar het ‘buiten zijn’ zonder een supermarkt-gerelateerd doel en wenste ik het om even goed jaloers te zijn op schaatsers die het qua materiaal en talent wel voor mekaar hadden.
Dat gevoel smolt echter als ijs voor aanstormende lente. Zo snel als mijn FOMO wegging, nam mijn MOO-FOMO het weer over. Ik zocht naarstig naar FOMO-vervanging en ik besloot het niet hebben van één of andere app te hypen. Allerlei mensen hadden het over een ‘Clubhouse’, want dat was leuk én exclusief: je moest er immers voor uitgenodigd worden! Alle dopamine-radertjes sloegen bij mij op hol en ik zocht naarstig naar iemand die mij kon binnenloodsen bij ‘live podcasting’-platform.
De Clubhouse-missie lukte. Sinds woensdag heb ik toegang en ik kan je zeggen: die app is echt... nou ja, geen idee, want ik heb er eigenlijk nog niets mee gedaan. Het ging mij blijkbaar toch vooral om het volgende shotje FOMO, waar ik als een junkie naar zocht.
Inmiddels kijk ik weer net zo verveeld uit mijn ogen als Sid uit Ice Age. Het is natuurlijk een luxeprobleem, dat ik niet weet hoe ik mezelf nog moet vermaken, terwijl ik nog volledig gezond ben. Als het ergste wat er gebeurt deze crisis is dat ik lijd aan MOO-FOMO is dat een meevaller, maar ik zou toch graag willen dat jullie de komende tijd wat meer plezier hebben – ook zonder mij.
Discussie