Oké Alain, iets minder haat. Ik loop richting de liften. Ik ben op weg naar een date, een controverse, een verschil van inzicht; helemáál op de zesde verdieping.

Ik wacht op de lift. Wat een ochtend: knallende kop, kreunende knie, kuchende kerels. Ja, want een vrouw kom je hier niet tegen! Oké Alain, iets minder haat en iets minder stereotyperingen.

Ik schuif langzaam de lift in, net als negen anderen. Ik staar naar de liftspiegel, niemand staart terug; telefoons zijn amusanter. In mijn ooghoek zie ik plots één van mijn liftgenoten onrustig bewegen in zijn lange zwarte jas. Zonder telefoon, maar met een koptelefoon op staat ‘langjas’ zich heimelijk te bedwingen.

De liftdeuren zuchten langzaam dicht. Vlak na take-off begint Langjas te neuriën. Net voorbij de tweede verdieping slaakt hij onderdrukt uit: “She says we gotta hold on, to what we’ve got…” Een rilling loopt over mijn rug. Het is Bon Jovi, die dekselse Bon Jovi.

Terwijl een docent op de derde verdieping uitstapt, balt Langjas zijn vuist langs zijn rechterbeen en beweegt hem langzaam omhoog: “It doesn’t make a difference if we make it or not.” Ik verlies mijn zelfbeheersing. Bon Jovi’s zalvende teksten breken me.

Zodra de lift zijn weg vervolgt, spring ik naar het midden van de lift, strek ik mijn hand uit naar Langjas en krijs: “We’ve got each other and that’s a lot for love.” Met een bijzonder beduusde blik zingt hij vervolgens mee: “We’ll give it a shot!”

Adrenaline stormt door mijn lymfeklieren, endorfine gutst door mijn aders, en mijn begrip van anatomie vervliegt. Elk conflict in de wereld, elk slecht humeur op Aarde: stuur Bon Jovi erheen en het verdwijnt. Zeker weten. Gazastrook? You Give Love a Bad Name! Parkeergeld op de campus? Shot down in a Blaze of Glory! Bon Jovi verenigt iedereen; schuif je conflict aan de kant en bezing de Messias.

Zesde verdieping. Iedereen stapt uit, ik niet. Ik ga terug naar beneden. Geen conflict deze maandag.