Je kunt wel stellen dat ik een liefhebber ben. Nee, maar echt. Ik vind het mooi om weken van tevoren met rood doorbloede ogen en een volgekrast noteblocje naar 24Kitchen te kijken, in de hoop dat Jamie Oliver het ultieme kerstrecept klaarmaakt. Ik onderga het juk gelaten, geniet van de ritueeltjes en tierelantijntjes en beschouw Kerstmis als een ode aan de moeilijkdoenerij.

Want, kom mensen. We zouden best met elkaar kunnen afspreken om dit jaar een relatief kale kerstboom op te tuigen. We kunnen best met de hele familie aan een netjes opgemaakte tafel zitten tot de deurbel gaat, waarna we lachend in onze foute kersttruien naar de voordeur rennen om de pizzakoerier te begroeten. Maar dat doen we niet, hè? We vinden dat moeilijk doen wel lekker en eens per jaar bijna sterven van de stress doet wel recht aan het Bijbelverhaal.

Daarom was ik blij toen het TU/e-kerstpakket deze periode weer inluidde, omdat een fles wijn de belichaming van moeilijkdoenerij is. Er zal nooit staan ‘Alstublieft, hier zijn twee flessen gegist druivensap’, maar altijd een tekst over het ondeugende karakter van de wijn en een beschrijving van de seizoenswerker die het fruit voor de afdronk oogstte. Het pamflet van dit jaar legde uit dat de flessen niet door zomaar een wijnhuis waren geselecteerd, maar door ‘één van de meest charismatische wijnhuizen in Portugal’, wier naam Evel een ‘afgeleide is van het anagram Leve’, Portugees voor licht - van gewicht.

Tja, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?