Je zou zeggen: Meer van hetzelfde, dus weinig bijzonders. Maar toch: het is juist opvallend dat er zo’n gebrek aan echte verandering is – krijtbordchauvinisme in optima forma. Een half jaar geleden werd een professor bijna bedolven onder zo’n krijtbord, dus iets nieuws zou voor de hand liggen.

Het lesgevende deel van de TU/e-community lijkt hier echter nog niet klaar voor te zijn. Blijkbaar wil men nog jaren, zo niet decennia kleurig krijt op een donkerkleurig vlak kalken. Sterker nog, als je de Wikipedia-pagina over ‘schoolborden’ moet geloven kleven er veel voordelen aan het krijtbord (t.o.v. een whiteboard): met krijt maak je gemakkelijker gestipte lijnen, het droogt niet uit, het geurt niet, enzovoorts. Overigens allemaal voordelen die ook terug te vinden zijn op een webpagina getiteld “DE VOOR- EN NADELEN VAN HET SCHOOLBORD”, een pagina die afgesloten wordt met de woorden: “Tot zover de voor- en nadelen van schoolborden.” Zulke internetetiquette uit de eind jaren 90 is representatief voor het technische vernuft van het krijtbord.

Waarom lopen universiteiten hierin zo achter? Middelbare scholen staan tegenwoordig vol met digiborden en interactieve schermen. Waarom niet aan de TU/e? We zijn immers een technische universiteit (NB: spreek ‘technische’ uit alsof de beamer in Auditorium 9 stuk is, en je hierover het grapje maakt dat dit wel ironisch is voor een “technische universiteit”).

Blijkbaar overheerst de gemakzucht. Mentaliteit van het type “If it ain’t broken, don’t fix it”. Onze wetenschappelijke staf heeft geen tijd om nieuwe trucjes te leren. Docenten hebben ofwel slides voor al hun colleges en kunnen hier zo’n 23 jaar mee vooruit (of een ‘deck’ met 237 slides voor alle situaties), of ze kennen alle voorbeeldopgaven van buiten en plempen die klakkeloos op het krijtbord. Dit zijn de methodes waarmee de huidige generatie docenten is opgegroeid: zij hebben zo hun strepen verdiend, dus dat moet de nieuwe studenten ook wel lukken. Het is net als bij mijn (Brabantse) rijinstructeur: “Luister Alain, ik heb m’n rijbewijs, gij ni, dus als gij goat rije zoals ik, dan kende zo slagen!”

Ik vind het gebrek aan innovatie niet zo’n probleem. De stofwolken, de pastelkleurige vlekken in je overhemd – het heeft wel wat romantisch. Maar laten we dat niet als reden opvoeren waarom we de borden houden: we hebben gewoon geen zin om wat nieuws te leren. Prima. Over vijftien jaar hebben we dan vast overal digiborden, als de nieuwe generatie niet beter weet en voortleeft zonder floppydisks, DVD’s én krijtborden.