Natuurlijk, op zo’n dag netwerken alsof het een VrijMiBo is levert wellicht wat leuks op, misschien wel een visitekaartje. Je leert er echter meer van door afstand te nemen. Ik zit op de trap, ruik aan mijn worstenbroodje en kijk naar studenten die zich in allerlei bochten wurmen tegenover onze niet-academische bezoekers. Hoe pure, Maagdenhuis-bezettende studenten zich het keurslijf van bedrijven aanmeten.

Studenten denken dat ze alles moeten doen om recruiters te pleasen. Dames op net iets te hoge hakken, PhD-studenten die niet willen wachten op printjes, maar wel vijftien minuten in de rij staan om hun e-mailadres achter te laten, jongens die normaal spijkerbroeken dragen, maar nu een pantalon zonder vouwlijn meeslepen. Schijnbaar is het enige carrière-handvat formele kledij, eruitzien zoals ‘zij’.

Studenten willen zo graag erbij horen dat ze zichzelf een whiplash knikken als een recruiter de managementstructuur van het bedrijf uitlegt, terwijl recruiters slechts ongeïnteresseerd als Boeddhistische monniken hummen als een student zijn studie uitlegt. De Bedrijvendag ademt geforceerdheid: De relatie tussen recruiter en student is net zo ongemakkelijk als samen met je schoonmoeder nieuwe wasmiddelen uitproberen op de Huishoudbeurs; alles om bij de familie te horen. 

Is dit echt nodig? In principe niet, studenten zijn innovatief, hebben ideeën, kunnen bedrijven met zichzelf verrijken. Helaas stonden dezelfde recruiters ook ooit waar de studenten stonden; zij verwachten dit. Zo zal een Bedrijvendag altijd ongemakkelijk blijven. Leuk om te zien, dat wel.

Ik heb mijn worstenbroodje op. Voor mij staan twee eerstejaarsstudenten te overleggen. Zodra de recruiters zijn afgeleid pakken ze snel twee pennen en lopen tevreden weg. Pure studenten, nog wel.