Gisteren was het hoog tijd om erop uit te gaan. Profileren kun je leren, ook als beginnend PhD-student. Daarom stopte ik met staren naar een whiteboard met de tekst ‘smakken maakt meer kapot dan je lief is’, trok ik een leuk overhemd aan en ging ik zitten bij de talkshow ‘465 Friends’.

Het was een show voor zo’n zestig ROC-studenten over technologie, social media en de toekomst - lekker vaag, lekker lullen, zo dacht ik. Hoe kleinschalig ook, toch werd ik wat onzeker: Hoe profileer ik me in een wilde buitenwereld zonder vakgenoten?

Ik had een aantal TU/e-voorbeelden. Zo keek ik naar professor Koren die een verbijsterde Prem Radhakishun bij De Wereld Draait Door de Navier-Stokes-vergelijking uitlegde. Ook zag ik hoe professor Steinbuch Marc-Marie Huijbregts liet schaterlachen als een klein hamstertje. Ja, echt waar.

Een formule opschrijven bleek een absolute no-go, ook al was je heel enthousiast. Een sprekend voorbeeld zou goed zijn, maar ik had geen Tesla om zonder handen in te rijden. Dus besloot ik aan tafel plaats te nemen met het voornemen om rustig te praten, een aantal keer ‘TU Eindhoven’ te zeggen en dat men mij zou onthouden tussen andere tafelgasten.

Mezelf profileren was niet eenvoudig; alles in korte, vermakelijke zinnen verwoorden is minstens zo moeilijk als het onderzoek dat ik normaal doe. Bovendien moest ik de aandacht delen; zo zat ik naast een kerel die augmented reality-dinosaurussen maakte, al bij Matthijs en Humberto had gezeten én mede-eigenaar van Helmond Sport was. Is mijn micro-onderzoek dan nog wel interessant?

Ik bedacht me dat ik niet zo moet denken. Ook als ik gisteravond maar één persoon verrast of geïnspireerd heb, dan is dat al mooi. Want als je gelooft dat je eigen onderzoek de moeite waard is, moet je dat ook delen. Met wie dan ook, waar dan ook.