Jazeker, de oer-geschiedenis van de TU Eindhoven wordt gerepresenteerd door een noodgebouwtje. Men was meermaals voornemens om het pand met de grond gelijk te maken, maar het Paviljoen bleek telkens een hardnekkige ex-vriendin te zijn, die de TU/e keer op keer verleidde om haar te behouden. En ook al kun je stellen dat historie soms een ruwe diamant is, zelfs de drol die Tom Dumoulin in een Zwitserse berm achterliet, heeft meer uitstraling dan ons favoriete linoleum-gangendoolhof.

Het moet niet makkelijk zijn om in een gebouw te werken met zo’n reputatie. De onzekerheid van zijn bestaan, de reputatie van zijn ‘schoonheid’; als Paviljoen-bewoner ben je niet meer dan een gouden kastanje die beoordeeld wordt op zijn vijandig ogende bolster.

Daarom wil ik vandaag toch iets positiefs melden over het Paviljoen. Ik kan genieten van zijn kantine, met name van het personeel. Dit komt door mijn eigen verleden: als puber was ik een verstokte vegetariër en wat betreft vlees zo bleu als een cordon bleu-vleesvanger. Na een tijdje had ik echter genoeg van alle vervangers en liet ik mijn streng ge-eetformeerde opvoeding varen. Echter, inmiddels biedt het Paviljoen zoveel lekkere vleesvervangers aan dat ik niet meer kan weigeren.

Gisteren stond ik daar weer in de rij voor de kassa. Ditmaal met een aspergeburger, belegd met één of andere Japanse saus of groente. Zeekraal, geloof ik. Ach, ik weet het eigenlijk niet meer, mijn vertrouwen is zo groot dat ik niet meer goed kijk. Tijdens het afrekenen vroeg de kantinedame of ik die hamburger al eerder had gehad. Ik zei van nee, waarna ze vroeg of ik even wilde laten weten of het lekker was. Nou, bij deze: het was heerlijk. Ondanks dat het Paviljoen het oudste gebouw is, heeft zijn kantine het meest innovatieve assortiment van de hele campus.