Nieuwjaarstradities zijn twijfelachtig, maar toch doe ik eraan mee. Zo rolden ‘de beste wensen!’ de afgelopen dagen vaak van mijn slijmerige tong. Ik was niet de enige: iedereen kreeg van iedereen niet goede, geen betere, maar de beste wensen! Het was net een Oprah Winfrey give-away: jij krijgt de beste wensen! En jij! En jouw hond!

Allemaal goedbedoeld, maar behalve 365 nieuwe moppen op je scheurkalender verandert er niks. Dit gevoel kreeg ik ook na het luisteren naar de nieuwjaarsspeech van CvB-voorzitter Jan Mengelers, die zijn net-niet-helemaal-uitgeruste personeel een hart en wat Eurest-bitterballen onder de riem stak.

Jan stipte de capaciteitsproblemen onder de medewerkers aan, maar bood slechts holle retoriek waar een oplossing nodig is. Jans slotmetafoor over prioriteiten stellen (een ‘vol’ potje met golfballen waar steeds toch nóg meer dingen bij kunnen) sloot hier ongelukkig op aan, alsof Jan hoopte dat het aanwezige personeel nóg meer uit zichzelf gaat halen.

Heeft Jan wel echt de werkdrukspecial in Cursor 8 gelezen, waar parttime onderzoekers, parttime BC-slaven aangaven zestigurige werkweken te draaien en soms slechts in één week vijftien uur te slapen? Het voornemen om succesvol te blijven, is ongefundeerd als de werkdruk niet verlicht wordt. Jan wenst ons dan wel het allerbeste, maar het fundament van het succes vertoont Oost-Groningse schokscheuren.

Volgens Jan moet éénieder een andere keer uitrusten, want in een competitieve topomgeving is het immers geen pretje. Deze mindset TGV’t voorbij aan de realiteit: met de huidige groei en ambities ligt de TU/e op ramkoers met zichzelf en valt Jans ‘succes-voornemen’ onder de falende 88 procent. De overmatige werkdruk is geen symptoom van succes, maar een prominent probleem.