Aan de ene kant ben ik positief verrast door mijn eigen corona-aanpassingsvermogen - en dat van anderen. Mijn normen voor hoe we met elkaar dienen om te gaan, zijn anderhalve meter langer geworden. Ik voel dan ook frustratie jegens anderen die zich niet aan het ‘nieuwe normaal’ houden - terwijl zulk gedrag niet per se rijmt met ons instinct.

Aan de andere kant kent mijn aanpassingsvermogen een valkuil. Ik ben een idealist en ik probeer zodoende dingen te controleren. Noem me gerust een controlfreak. Een pandemie is echter niet een lekkere tijd voor idealisten, perfectionisten en controlfreaks. Om van corona af te komen, moeten wij ons aan die nieuwe normen houden - wij allemaal. En als iemand een regel overtreedt, levert dat bij mij 'gebrek aan controle’-stress op - waarschijnlijk eenzelfde soort frustratie die voetbalouders ervaren als ze naast het veld staan bij de F2.

Als je echter niet oppast, is er te veel om je over op te winden. Mensen die geen afstand houden (“Moet ik soms een meetlat pakken?!”), een minister die vaccinaties niet op tijd regelt (“Wat kan die man wel?!”), iemand die niet in een elleboog hoest (“We doen dit al negen maanden, hoe moeilijk kan het zijn?!”), een grote groep mensen samen op straat (“Weten jullie wel wat één huishouden is?!”), een mondkapje dat onder een mans neus hangt (“Trek je je broek ook altijd maar tot je scrotum op?!”), noem maar op.

Ik ben al weken gespannen - en het gaat maar lastig weg. De situatie accepteren is waarschijnlijk de enige oplossing, maar het is te makkelijk om te denken: als ik iemand héél veroordelend aankijk, verandert er misschien wel iets.

Voorheen maakte ik me vooral druk om klimaatverandering. Dat lijkt nog wel het meeste op onze huidige situatie: de wereld stevent af op een ramp en we kunnen er alleen iets aan doen als iedereen meehelpt. De controle die ik daar over kan uitoefenen, is ook maar minimaal; ik heb een PhD gedaan over energiebesparing in het huishouden, maar die temperatuur stijgt door.

Over corona heb ik echter nóg minder controle dan over het klimaat. Dat ‘terugbrengen van het perspectief’ waar men het op tv over heeft, dat is voor mij perspectief om iets zichtbaars goeds te doen voor de wereld. Daarom ben ik maar teruggevallen op mijn oude controlfreak-liefde: sinds woensdag liggen er zonnepanelen op mijn dak. Dan wek ik tenminste wat positieve spanning op.