Nou ja, zal ik me dan maar vanaf de zijlijn groen en geel ergeren? Want hoewel de UR-verkiezingen elk jaar hetzelfde zijn, moet ik eigenlijk wel de traditie in ere houden dat een Cursor-columnist er iets over schrijft. Enerzijds kan ik op de bandwagon springen van columnisten die iets schrijven over hoe het hele idee van verkiezingen ineffectief, nutteloos of een ons-kent-ons toneelstukje is. Anderzijds zijn er de zelfbevlekkende UR-stukjes van (oud-)generaals uit het gele leger van Groep-één die positief tegenwicht bieden.

Dit jaar ga ik echter iets tegennatuurlijks doen. Als een RTL-roetveegpiet ga ik met de bashing-traditie breken en uit ik mijn bewondering voor de campagnevoerende studenten, die zich ondanks de minieme verschillen tussen Groep-één en de Eindhovense Studentenraad weer in één of ander onooglijke gele trui of groene hoodie hijsen om als een Jehova’s getuige het evangelie van de universiteitsraad uit te dragen: “Ja, het verschil tussen geel en groen is gewoon een gevoel, een verschil in de manier van denken, een verschil in aanpak.”

De soldaten van het gele leger en de apostelen van het groene geluid zijn overal: Binnen en buiten, online en offline. Als je ’s ochtends de campus opfietst kun je uitkiezen welk verkleumd flyer-studentje je omver wil fietsen. Als je gratis koffie wil, hoef je maar een gebouw in te lopen en zeggen dat je niet weet op wie je wil stemmen. En als je inlogt op Facebook kun je 59 nieuwe profielfoto’s liken.

Met name die online-strijd is dit jaar hilarisch, sektarisch bijna. Zo verspreidt Groep-één ogenschijnlijk een gele koorts onder haar (oud-)leden, waardoor er altijd een batterij aan Facebook-accounts klaarstaat om elke scheet die ook maar een beetje geel ruikt helemaal kapot te liken. Wat, De Slash schrijft een satirisch stuk over de ESR? BAM, binnen een uur stonden er 25 gele avatars bij likes. Wat, staat er een kritische reactie onder een Cursor-bericht over de ESR? Geen probleem, het gele leger liket hem even helemaal de moeder.

Als je beseft dat dit fanatisme allemaal plaatsvindt uit naam van de bestuurlijke medezeggenschap op een universiteit is het des te indrukwekkender. Op geen andere plek hebben levende wezens zo’n hart voor het hebben van inspraak in een diensten-begroting of het goedkeuren van een beleidsstuk. Natuurlijk gaat het om de zaken die écht relevant zijn voor de student, maar het merendeel van de tijd zal de UR een onzichtbaar bijbaantje zijn. Dat er toch weer zo’n bombastische Tinder-campagne uitrolt, stemt mij toch weer tevreden met deze poppenkast.