De guilty pleasure: iets dat iemand leuk vindt, maar wat ie volgens de populariteitsnormen en waarden van deze serieuze wereld niet leuk zou moeten vinden. Dan bedoel ik niet pedofilie, maar relatief leedloze dingen zoals The Backstreet Boys, Pokémon en jeu de boules.

‘De Wereld Draait Door’ marketeert bijvoorbeeld guilty pleasures als matige muziek die verbeterd en gecoverd moet worden. Maar ik ben vast niet de enige die gewoon eens vier minuten lang The Backstreet Boys wil horen en heel ‘I Want It That Way’ uit zijn hoofd kent? Waarom al die schaamte?

Gelukkig schamen TU’ers zich doorgaans wat minder: Op menige borrel zie ik hoe rietjes worden getransformeerd in microfoontjes en complete barcommissies de Spice Girls meezingen. Yes, I wanna be your lover!

Toch wil de niet-studerende buitenwacht ons studenten vaak monddood en passieloos maken: Menige studentendaden worden afgedaan als ‘studentikoos’; een paar smakeloze grillen van StuFi-snuiters die hun puberteit herbeleven. Deze framing is gevaarlijk: Door alle pleasures ‘guilty’ te maken creëer je slechts saaie kantoor-kwibussen zonder studieplezier.

In deze tijden van maatschappelijke discussies over feestdagslavernij, speelgoedfeminisme en het Eurovisie Songfestival, is het onacceptabel dat menig favoriete cd in de kast blijft liggen. Daarom is het een eerste stap dat Cursor deze problematiek aan de frontale kaak stelt: Als selfies en haar eendengezichten heimelijk gemeengoed kunnen worden, dan moeten wij ons schuldgevoel opzij schuiven en onze pleasures laten botvieren.

Backstreet Boys and Spice Girls der TU/e, verenigt u! Wij bepalen zelf wel waar we pleasure aan beleven. All I want for Christmas is to playback Mariah Carey in een volle collegezaal.