Ik hoopte op een ‘funny, cause it’s true’, maar ik had een moeilijk publiek. Mijn neefje denkt dat mijn werk bestaat uit zorgeloos experimentjes doen in een labjas, terwijl ik mijn dagen slijt achter een oude Dell-laptop, werkend aan voluptueuze verslagen, paginalange papers en onoverzichtelijke onderwijssystemen. De wetenschapper is een jonglerende octupus, die bij succes - een toename in studentenaantallen of een gehonoreerde beurs - meer werk als beloning krijgt.

Op 15 maart was een onderwijsstaking in Den Haag, met zelfs een afvaardiging uit het wetenschappelijk onderwijs. Je moet het als overheid erg bont maken wil je wetenschappers naar het Malieveld krijgen; zij hebben immers helemaal geen tijd om ontevreden te zijn.

Dit gold ook voor de meesten binnen de TU/e, waar ik weinig activisme bespeurde. Hoewel ik de staking van harte steunde, was ik zelf ook één van die wetenschappers die te druk-druk-druk* was om #WOinActie in de praktijk te brengen. En daar ligt het probleem: elk individu draagt dag en nacht zoveel verantwoordelijkheid met zich mee, dat de organisatie het niet kan opvangen: als jij het niet doet, raakt een ander wel overbelast.

Het is daarom een misvatting dat deze staking om hogere salarissen ging. De wetenschap wil meer geld voor anderen, zodat ons eigen werk wellicht op een normaal tempo kan worden uitgevoerd. Je kunt niet jarenlang onderwijsinvesteringen bevriezen terwijl de studentenaantallen toenemen, en verwachten dat het allemaal goed komt. Dat de onderzoekscommissie Van Rijn daarom voorstelt om 150 miljoen van de geesteswetenschappen naar de TU’s te verplaatsen, moeten we niet met gejuich ontvangen. Dit is slechts een beledigende fooi om onrust te stoken tussen universiteiten, en geen permanente oplossing.

Ik houd het luchtig. Het mopje van eerder had afgelopen maand een ander antwoord: “Wat is de overeenkomst tussen het halen van je PhD en het huwelijk? Je plant ze tien dagen na elkaar, zodat je meer kans maakt op een postdoc.” Neither funny, but still true.

* Als je het echt druk hebt zeg je dat geen drie keer - Theo Maassen