Gechanteerd door een uil
Hallo meneer de uil... Waar breng je ons naartoe... een verslavende app? Eh, ja, een verslavende app. Zoals het een verslaving betaamt, is het niet iets om blij mee te zijn. De app en ik hebben een haat-liefdeverhouding, waarbij de verslaving (het appgebruik) zichzelf opdringt en mij (de verslaafde) dwangmatige handelingen oplegt.
De boosdoener is een groene uil genaamd Duo, van taalapp Duolingo. Sinds een week – ik woon nu in Noorwegen – herinnert Duolingo me elke dag eraan, en soms vaker, dat ik mijn Noorse lingo moet opvijzelen door nog even snel een taallesje te volgen. En dat werpt zijn vruchten af: ik voel tegenwoordig een diepe connective met willekeurige Noren op straat, door magistrale openingszinnen als ‘jij bent een vrouw, hij is een jongen’, en ‘dit is een appel, ik ben een meisje’.
Als je echter even geen zin hebt in een taallesje, dan ben je bij Duo aan het verkeerde adres. Als je geen gehoor geeft aan zijn herinnerings-oehoes is het (h)uilen geblazen. Naast een tsunami aan pushberichten, heeft Duolingo namelijk A/B-testen uitgevoerd om te kijken wat de beste manier is om een huilende uil weer te geven om gebruikers weer terug te lokken. Anders gezegd, Duolingo heeft onderzocht wat de beste manier is om gebruikers met een digitale, groene uil emotioneel te chanteren. Je moet het maar durven.
Als student had ik al geen goede relatie met DUO, maar Duolingo is wel een nemesis. Nee, geef mij maar Hedwig. Aan de ene kant snap ik die groene uil wel: een taal leren is belangrijk. Aan de andere kant ben ik ook een gemaksdier: als ik merk dat iedereen ook Engels spreekt, vervliegt mijn motivatie om Noors te leren net zo snel als Duo die een chantabele prooi ziet lopen.
Sociale situaties
Elke dag woordjes oefenen en invullen vind ik maar een ‘asociale’ activiteit. Nu was ik daar al klaar mee toen ik bij Duits de naamval bij ‘Es weht ein stark___ wind’ moest invullen, maar de finesse van een taal kan ik alleen maar leren door die toe te passen in sociale situaties. Duolingo vertelt me niet welke woorden ik ironisch kan gebruiken, of welke woorden juist dubbelzinnig zijn. Dat leer ik eigenlijk alleen van vrienden en, bijvoorbeeld, caissières.
Ik denk dat dit ook iets is wat we in Eindhoven fout doen. We bieden zo’n gespreid bedje aan de internationale studenten dat ze niet eens de kans krijgen om Nederlands te leren. Behalve dat onze lunches nog steeds Nederlands zijn en uit brood bestaan, is AL het andere Engels. Als iemand ook maar bonus-KAART zegt in plaats van BO-nuskaart, dan wisselt de caissière al naar het Engels. Zo leren ze het nooit.
Daarin heeft Duo wel gelijk: het leren van een taal is belangrijk. Verder is het maar een opdringere lul die het niet bij juiste eind heeft. Ik wil gewoon weer ouderwetse taalklasjes met gezelligheid.
Discussie