Op een bepaald moment had ik echter genoeg van mijn muziekcollectie. Windows Media Player (laggard-alert!) was niet meer innovatief genoeg, de Radio had teveel gewauwel en woordgrappen (zelfs voor mijn doen), en op Spotify had ik de kracht niet meer om buiten mijn playlists te klikken. Wat nu?

Ik klopte aan bij YouTube (hoi!) en liet het aanbevelingsalgoritme van de site een genre-playlist samenstellen (de YouTube Mix). Soms zaten er echter rare nummers tussen: ik werd afgestraft voor eerdere (dronken, ja dronken…) bezoekjes aan de site waarin ik (ha-ha-ha *zweetdruppel-emoji*) Justin Bieber en One Direction afspeelde. Een lijst met Nirvana, Muse en Queen was plots bevuild met ‘The Best Song Ever’. Holy shit.

Enigszins geschokt zag ik wel de lol in van almighty YouTube. Ik besloot mezelf te onderwerpen aan een sociaal experiment: als ik de hele dag jaren ’60-muziek (The Who, Beach Boys, Beatles) zou afspelen, liken en faven, zou ik dan een cultuurschok krijgen of grijze haren?

YouTube wist niet wat ze met me aan moest. Eerdere sporen van Kim Kardashian en Frans Bauer vervlogen snel, maar de video-gigant weigerde mijn hardnekkige Muse-verslaving op te geven. Langzaamaan verschenen Elvis, The Animals en Willy Alberti (huh?) tussen mijn persoonlijke aanbevelingen. Mijn feng shui ademde al snel de jaren zestig (en het stonk naar nicotine).

Toen ik na één dag weer de tijdcapsule naar huis wilde nemen, poogde YouTube’s aanbevelingsregime dit te voorkomen. Ik was toch tevreden zo? Waarom wilde ik iets anders? YouTube’s nadeel kwam naar voren: als al jouw activiteiten één kant op wijzen, kom je niets nieuws meer tegen.

Deze wijze levensles neem ik maar ten harte: tijd voor iets anders nu! *Shut-down*