Bus 104 werkt slechts parttime op de TU/e, dagelijks zo’n 2x2 uur. Het was deels zijn eigen idee; tijdens een feestje in de Hermes-terminal bedacht hij dat mindervaliden, spitsreizende studenten en hakkende PABO-dames wel een lift konden gebruiken. De TU/e besloot hem aan te nemen, zij het met een proeftijd van elf maanden.

Ik heb te doen met one ‘o four, geframed als Limbo-pendel. De prestatiedruk was hoog op zijn eerste werkdag. Hoeveel passagiers vervoert ‘ie? Zijn de spitsreistijden wel nuttig? Hey, zit er überhaupt iemand in de bus?!

Jawel hoor, al na één ochtend wist het Eindhovens Dagblad het zeker: De nieuwe bus is nog niet erg in trek. En dat tijdens zijn eerste, onwennige werkdag; alsof je bij een call-center na drie mislukte telefoontjes wordt weggestuurd. Och busje toch, hij had nog zo secuur zijn ruitwissers gekamd en nieuwe winterbanden gekocht.

Passagiers of niet, wisten ‘we’ eigenlijk wel dat het busje zo kwam? Natuurlijk, de socialemedia-speurneuzen van Cursor hadden de aankondiging van Hermes opgepikt, maar wat deed de TU/e? Berichtje op haar website? Nee. Mail naar de medewerkers? Nee. Misschien een roze poster van een tiental m² op een gebouw? Nee, laat maar…

Het is dan ook niet eerlijk, lief busje, je verdient een echte kans! Normaal krijg je als nieuwe medewerker een warm welkom met collega’s, bombarie en autodrop. Ons busje werd slechts verwelkomd door torenhoge verwachtingen, een nattesneeuwbui en een auto die midden voor een halte geparkeerd stond. Ja, zelfs die arme intro-studenten op de alcohol-vrije cantus hadden een warmer welkom.