Het is natuurlijk slechts een rugzak, maar Eastpak en ik gaan wáááy back. Dit heeft niets met functionaliteit te maken. Dit gaat over herinneringen aan te zware schoolboeken, Interrail-avonturen en andere situaties waarin ik Eastpak op de proef heb gesteld. Dus nu ligt Eastpak te creperen in een hoekje, wachtend op rugzakeuthanasie.

Mij treft geen blaam in dezen, zo verzekerde opruimgoeroe Marie Kondo mij. Ik keek naar Eastpak, fluisterde zachtjes ‘Does it spark joy?’ en mijn innerlijke kami besloot dat ie moest blijven. Ik was blij met Marie Kondo’s filosofie, maar plots maakte ik me zorgen: wat als zij ineens bij me aanbelt en ik heb net ruzie gehad met mijn verloofde. Dat Marie met haar onschuldige blik aan mijn verloofde vraagt ‘Does he spark joy?’ en dat ik plotseling uit huis word gezet.

Alles op de schop

Dit is denk ik een aantal jaar geleden op de TU/e gebeurd. Dat Marietje plotseling bij het College van Bestuur voor de deur stond en een plattegrond van de campus op tafel uitrolde. Dat ze naar elk gebouw heeft gewezen, heeft gevraagd ‘Do they spark joy?’, en dat het CvB maar besloot dat alles op de schop moest.

Eén van die gebouwen was de mijne. Na 2009 in het IPO te zijn ingetrokken als student, werd ik er in 2019 uitgetrapt als PhD-student. Zo’n oud gebouw heeft net als Eastpak meer sentiment dan functionaliteit. Zo liep het kwik er afgelopen zomer nog op tot 36 graden, wat leidde tot meer zweet dan joy. Toch mis ik de smoezelige vloerbedekking en de aftandse TL-verlichting van het IPO, en dat kan niet worden weggenomen door de IKEA-magazijngeur die in Atlas hangt.

Toch er is één ding dat ons Marie altijd vergeet: tijd heelt niet alleen alle wonden, het vernietigt ook de meeste joy. Over drie maanden zal niemand meer over Atlas klagen en alleen maar vol verwondering naar het Eindhovense uitzicht kijken vanaf de negende verdieping. En dan ligt Eastpak ook in de kliko.