Lopend langs de lokalen bedwelmt de geur van nostalgie me. Eén blik op een muur beplakt met posters van Berlijn is voldoende om het motorjack-leer van mijn oud-leraar Duits te ruiken. Even verderop bij wiskunde riekt het naar wiskunde - iets wat ik slechts in deze vage termen kan omschrijven. Deze geur is echter nog zo herkenbaar, dat het mij terug in de schoolbanken plaatst en laat verlangen naar Pythagoras, knikkers in vazen en ontbinden in factoren.

De nostalgie bouwt zich in mijn lichaam op als de druk op een ketel in een stoomtrein. De meter slaat pas echt rood uit bij het maken van jaargangfoto’s, wanneer we als een kudde vrolijke pubers op een rijtje moeten staan. Een vrouw van de organisatie verstoort mijn nostalgische droom: de kosten voor het kiekje zijn ‘slechts’ zeven euro. Per stuk.

Iemand naast me zegt dat ik dat ‘inmiddels best kan betalen’ en ik reken maar af. Ik realiseer me waar ik écht ben beland: de emo-business van de schoolreünie. Om überhaupt de botanische tuin van nostalgische geuren te mogen betreden, moest ik al achttien euro aftikken, laat staan dat ik nog iets zou willen eten.

Ik begin me af te vragen: waar blijft de emotionele chantage van de TU Eindhoven? Al een tijdje is de TU/e haar alumni-beleid aan het vormgeven middels fondsenwerving, maar lijkt zij zich te focussen op coaching en adviesraden. Volgens mij valt er een hoop te halen uit de emotionele band met de universiteit en laat de TU/e dit nog te veel aan de studie- en studentenverenigingen.

Alumni Avenue is een mooie voet tussen de deur, maar dergelijke reünies lijken me een effectief middel om nostalgie in euro’s om te zetten. Zolang de foto’s maar gratis zijn.