Nu geef ik alleen nog les in Zoom of MS Teams en staar ik in de peilloze, digitale diepte. Gezichtsuitdrukkingen zijn vervangen door zwarte blokjes of cirkeltjes met daarin de initialen van de studenten. Bij gebrek aan oogcontact, geluid, of enige andere prikkeling van de zintuigen is het immer een spannend moment wanneer ik zeg: “Zijn er nog vragen?”

Dan gaat de tijd lopen. Meestal geef ik de studenten 53 seconden om te antwoorden. Soms een paar seconden meer, soms een fractie minder - als ik in een gekke bui ben. Het komt namelijk best nauw. Ik neem me voor dat het lang kan duren voordat een student de unmute-knop heeft gevonden. Dat de chat gebruiken erg afhangt van de typesnelheid van een student. Dat nadenken ook tijd kost.

Meestal blijkt de hoop op een reactie net zo ijdel als mijn eigen webcambeeld waar ik de hele les tegen praat. 53 seconden voelt als meerdere minuten te midden van de stilte. Het is niet lang genoeg voor een goede mindfulness-oefening, maar wel meer dan voldoende tijd om een paar keer opzichtig aan mijn koffie te slurpen en even ‘me-time’ te pakken.

Elk digitaal college heeft zo’n moment van reflectie. Dan dwalen mijn gedachten af naar de televisietune van Mireille Bekooij en Hans van Willigenburg: “Het is KOF-FIE-TIJD. Een beetje gezelschap, pak tijd voor jezelf, het helpt je de dag door.” Ik zet even mijn microfoon uit, doe beide handen om mijn koffiemok heen, staar in een put van zwarte Zoom-blokjes en zeg smalend “Hè, hè”.

Als de tijd het toelaat, is er ruimte voor de vragen des levens. Zoals, heb ik net de koelkast wel goed dichtgedaan? Hoe laat komt dat PostNL-pakketje? En, zal ik vanavond sperziebonen of broccoli in de pastasaus doen, of zou ik voor dit recept geëxecuteerd worden in Italië? Antwoorden vind ik meestal niet in die 53 seconden, maar dan heb ik weer wat om een ongebruikt zintuig bezig te houden tijdens de rest van het college.

Natuurlijk, lieve studenten, ik heb ook aandacht voor jullie. Het lesgeven doe ik nog steeds graag, maar soms kan ik even mijn aandacht er niet bij houden. En dat is alleen maar omdat ik jullie te weinig zie. It’s not me, it’s you - want ik mis jullie.