Ik heb niet echt een hoge dunk van zo’n uitreiking, niveautje Powerpointpraatje. Afgelopen maandag was ik aan de beurt en ik vertelde vrienden en familie om vooral weg te blijven, tenzij ze echt niks anders te doen hadden. Zelfs de chihuahua van peettante Corry naar de kapper brengen telde als excuus.

Al mijn negatieve verwachtingen werden echter ongedaan gemaakt. Niet alleen was ik blij met de mensen die er wel waren en met het persoonlijk praatje van twee minuten; ik kwijlde vol verwachting naar de nieuwe diplomauitreiking-gadget: de koker.

Of ja, koker - wat is het eigenlijk? Officieel heet dat ding de Slash, vernoemd naar die streep in het TU/e-logo. Maar niemand wist wat het was. De ceremoniemeester sprak van “this red machine, this thing”.

Bij ontvangst merkte ik pas wat voor unit het was: een schuine, rode, metalen koker met daaraan vast een standaard in de vorm een stropdas. Best zwaar, ook. Je kan hem zo op inbrekers-Tel Sell verkopen: “Wil jij ook een ruitje intikken, maar heb je geen koevoet? Koop dan nu de SLASH! Gegarandeerd glas in gruzelementen!”.

De slash heeft een ruimtelijke vorm die de wiskunde nog moet ontdekken. Dat vind ik een beetje jammer. Ik had veel liever iets gehad waarmee TU-alumni elkaar kunnen herkennen, wat je kunt meenemen. Nee, die fleecesjaal had ik ritueel verbrand, maar iets lelijks van het niveau TU/e-rugzak had gemogen.

Echter, geen zorgen lieve ID’er die dit ontworpen heeft, ik ben er wel blij mee. Nu heeft mijn vriendin eindelijk iets waaraan ze haar blauwe fleecesjaal kan ophangen.

*Naschrift:Ik wil geenszins mijn musicalrol bagatelliseren. Ik had zelfs de hoofdrol, ja. Ik was de solo-zingende leraar in het Bos van Bijster (voorbeeld). Ik overweeg het zelfs op LinkedIn te zetten.