Van de week plaatste het Eindhovens Dagblad een oproep waarin ze zocht naar de hoofdpersonen uit deze perfecte mini-docu over Brabantse gladheid. En ook al ken ik de hoofdpersonen niet, zo voelt het soms wel. Ik kan namelijk dromen over de vier besnorde Turkse Nederlanders in een Volkswagen Golf, of over kale Robert met z’n eurobiljetten die er ‘bezijes KEIHARD’ op knalt. Het filmpje is voor mij een perfecte momentopname, waarin een dun laagje ijs de ware aard van de hoofdpersonen blootlegt.

Kijk, als mensen normaliter over perfectie spreken, laten ze de Mona Lisa zien, misschien een snelle schijnbeweging van Lionel Messi of juist een bruidstaart uit Heel Holland Bakt. In ieder geval iets wat georchestreerd is, waar iemand met ervaring en talent aan heeft gewerkt.

Die vorm van perfectie heeft dit filmpje niet, maar het blinkt uit in zijn chaotisch realisme en dat is voor mij kunst. En ook al ben ik bevooroordeeld omdat ik hier, in Oud-Tongelre, opgegroeid ben - het filmpje is herkenbaar voor niet-locals door zijn authenticiteit. Neem nou de politieagent: hij voelt zich zo hulpeloos in dit filmpje, dat ‘ie toch nog even zijn autoriteit laat gelden door ‘Jochie, blijf ok es op de stoep’ te roepen. Prachtig.

Natuurlijk, ik roep wel dat iedereen zijn rol met verve speelt, maar u moet wel luisteren. Als u niet overtuigd bent van de kunst van deze video, belt u de wouten maar, want mijn hart is gestolen. Zo’n 4,5 minuut aan vermaak, recht uit het hart van Tongelre gegrepen - dat is mijn decembertraditie.