Het bericht was een volgende episode in de onzalige normalisering van het avondcollege. Toen in 2014 de werktijden-cao werd verruimd naar 07:00 tot 21:00, zagen velen het avondrood van het negende en tiende lesuur al hangen. Deze bui met verantwoordelijkheden zou bovenop een toch al overbelaste wetenschappelijke staf vallen, die in een werkdruk-special in Cursor eind 2014 aangaven dat 60-urige werkwerken geen uitzondering waren.

Bij de daadwerkelijke invoering van het avondcollege in 2015 gaf CvB-lid Jo van Ham te kennen dat men liever geld stak in docenten dan in de bouw van extra collegeruimtes. Het lijkt er echter op dat er nog geen verlichting heeft plaatsgevonden, aangezien werkdruk voor zowel de vakbond (speciale lunchsessies), als CvB-voorzitter Mengelers (nieuwjaarsspeech in 2017) nog immer een onopgelost thema is.

Dat avondcolleges nu geframed worden als ‘het nieuwe normaal’, is een gevaarlijke stap. Opnieuw hebben niet alleen overbelaste werknemers, maar ook actieve studenten met bijbaantjes een extra variabele in hun overvolle bestaan, waar slechts tegenover staat dat andere universiteiten dit ook zo doen. Dat men op andere universiteiten niet altijd belast is met een 60-urige werkweek of 32-urige lesroosters, daar gaat de berichtgeving straal aan voorbij.

Bovendien, ondanks dat het al erg veel gebeurt, wat is er zo normaal aan ’s avonds werken? In het bedrijfsleven draaien (HR-)managers overuren om medewerkers te stimuleren er een gezonde work-life balance op na te houden, maar op de universiteit moet men straks college geven met een peuter op schoot. Natuurlijk, ik weet dat de TU/e beperkte financiële middelen heeft om alles te bolwerken, maar alsjeblieft, geef ons dan tenminste het gevoel dat we hier niet aan moeten wennen. Dat er normale (werk)tijden komen, maar dan echt.