Het regende in Noorwegen, zoals het eigenlijk altijd doet in deze tijd van het jaar. Bergen is dan geen stad meer, maar een openluchtmuseum dat plassen in alle soorten en maten tentoonstelt: groot en klein, modderig en fijn. Als museumbezoeker kun je dan nog zo goed opletten, maar ooit sta je op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd. Dan sta je in een nat pak.

Zoals zondag. Toch weerhield een nat pak me er niet van om mijn rol als supporter op te pakken. Elke zondagavond vergaap ik mezelf aan een scherm vol baksels bij Heel Holland Bakt, en volg ik vooral Aline. Niet alleen omdat ze van de TU/e is. Nee, ik hou van mensen die citroengras gebruiken om een beetje het zware van de chocola te balanceren. Mensen die specerijen aan een taart toevoegen omdat zij - en hun oma - die zélf lekker vinden, en die niet voor de bühne bakken. Mensen die niet iets doen om alleen een ander, zeg een jury, te pleasen, maar die iets doen om het vertrouwen in hun eigen kunnen. Mensen zoals Aline.

Zondag was daarom onrechtvaardig. Aline moest naar huis. En terwijl ik die aflevering keek, zag ik op een tweede scherm nog meer onrecht. Iemand die ook zijn eigen pad volgde. Iemand die zijn weg naar de absolute wereldtop had gevonden, maar die ook op de verkeerde plek was, op de verkeerde tijd.

Ik heb Kobe Bryant één keer mogen zien spelen. Ik had kaartjes voor twee mannenbasketbalwedstrijden tijdens de Olympische Spelen in Londen, zonder te weten welke teams er zouden spelen. Waar ik had kunnen eindigen met iets als Tunesië-Nigeria, mocht ik kijken naar wereldtoppers uit China, Frankrijk, Spanje, en vooral het USA DreamTeam. Durant, LeBron, Westbrook, Harden, en ook nog eens Bryant - een symfonie van eerste violisten en blazers die naadloos elk gaatje op het veld vulden. Ik was toen op de juiste plek, op de juiste tijd.

Hoewel op mijn ene scherm Aline een taart met lolly’s aan het bakken was, voelde ik me die dag in 2012 pas echt in een snoepwinkel. Ik zag toen Michelle Obama aan de overkant van het veld zitten, en zij zag ook wat ik zag. Wat we allemaal zagen. Hoe Kobe Bryant achteloos voorbij een Fransman danste, als een ballerina op sportschoenen in een Londens zwanenmeer.

Kobe Bryant stopte een paar jaar geleden als basketballer, maar zondag was het een ongekozen ‘Mamba out’. Op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd. Op mijn andere scherm kon ik aan het eind van de avond blij zijn dat Aline ‘slechts’ naar huis moest. Want hopelijk blijft zij nog lang doorbakken en nog lang op de juiste plek.