‘Kaal of kammen weet je wel, dat maakt niet uit, iedereen petje af!’ Met deze zin begint het refrein van het nummer ‘Kaal of Kammen’, waarmee de Brabantse rapper Extince in 1996 een nationale hit scoorde. In het decennium ervoor was het IJzeren Gordijn gevallen en daarmee de kans op een kernoorlog afgewend. Daardoor werd het einde van de Twintigste Eeuw gedefinieerd door vrijheid, waarheidsvinding, het nemen van risico’s, de drang naar zelfontplooiing, zelfredzaamheid en het leveren van prestaties, allemaal gekatalyseerd door een enorm optimisme over de toekomst. In die tijd hebben wij - K3: Monique Bruining, Willem Mulder en Luc Brunsveld - onze studies scheikunde doorlopen en zijn wij sinds die tijd via onze eigen unieke carrièrepaden betrokken gebleven bij academisch onderzoek en onderwijs.

Veel pessimisme

Er is een hoop veranderd in de afgelopen 25 jaar. De wereld is onzeker, chaotisch en onoverzichtelijk geworden. Er wordt met ontzettend veel pessimisme naar de toekomst gekeken; als we niet heel snel ons gedrag aanpassen staat ons dood en verderf te wachten, volgens zelfbenoemde experts, bestuurders en politici.

De maatschappij is zo ernstig gepolitiseerd, dat polarisatie hoogtij viert en is verworden tot een destructief businessmodel. En helaas doen al onze instituten (onderwijs, politiek, media, etc.) hieraan mee. Hierdoor - en versneld door sociale media - is de drang naar vrijheid verdrongen door een drang naar veiligheid, en heeft waarheidsvinding plaatsgemaakt voor ideologisch activisme en tijdens de pandemie is het individu ondergeschikt gemaakt aan het collectief. De ironie wil dat dit nou precies de waarden waren van de andere kant van het IJzeren Gordijn.

Wij, K3, geloven in de kracht van het individu, in samenwerken op basis van individuele talenten, in zelfontplooiing, in lef en in zelfreflectie. Wij zijn overtuigd van het talent van onze studenten en hun vermogen om de problemen van de toekomst de baas te zullen zijn, zonder te vervallen in verlammende doemscenario’s over die toekomst.

Hieronder stellen we ons voor. Geregeld gaan wij persoonlijke ervaringen en perspectieven delen via een K3-column met als doel studenten te inspireren over diverse - en niet politieke - onderwerpen, zoals het omgaan met tegenslagen, weerbaarheid, topsport, vooruitgang, mentorschap, het nemen van risico’s, waarheidsvinding, het bedrijven van wetenschap en ondernemen.

Ik ben in Nederland geboren, in Suriname opgegroeid en met een omweg nu al ruim dertig jaar ondergedompeld in het Brabantse leven. Arts worden en mensen helpen, dat was mijn droom. Na een mislukte poging om tot de studie geneeskunde toegelaten te worden begon ik in Eindhoven aan mijn tweede liefde: scheikundige technologie. Hierna volgde een promotietraject aan de Universiteit Maastricht om zodoende te belanden bij Johnson & Johnson in Beerse en daarna bij het Dutch Polymer Institute (DPI).

Op deze plekken voltrok zich mijn transitie vanuit de wetenschap naar management. De eerste stappen van deze reis waren voor mij doordrenkt met schuldgevoel en schaamte. Ik verliet de wetenschap en werd manager. Als ik nu terugkijk naar mijn streven om arts te worden of op mijn carrière als chemicus ben ik er van overtuigd dat het voor mij de portals waren tot de wereld van management. Momenteel vervul ik de rol van managing director bij het Instituut voor Complexe Moleculaire Systemen (ICMS).

De blik waarmee ik naar het leven kijk is, net als mijn accent, een blend, maar dan van verschillende zienswijzen ingegeven door de smeltkroes van culturen, die diep in mij verankerd zijn. Kaal, Kroes of Kammen, het gezamenlijke initiatief met Willem Mulder en Luc Brunsveld, staat voor mij symbool voor ontdekken, laten zien en inzetten van wat je in huis hebt, doorzettingsvermogen en daadkracht.

Van mij mag je columns verwachten die geïnspireerd zijn door mijn ervaringen op persoonlijk en op professioneel vlak en die aanhaken bij het thema ‘van kramp naar kracht’.

Van mijn twaalfde tot mijn tweeëntwintigste levensjaar werkte ik in een bakkerij, onder meer om mijn studie scheikundige technologie aan de TU/e te bekostigen. In 1997, volledig platzak, begon ik met ongelooflijke veel zin aan mijn promotietraject. Daarna, in 2001, vertrok ik naar Duitsland om tijdens een postdoc het veld van de chemische biologie te leren kennen.

Bij het Nederlandse farmaciebedrijf Organon was ik vervolgens twee jaar medicinaal chemicus, om daarna in Duitsland als groepsleider aan een Max-Planck Instituut een eigen onderzoekslijn op te starten. Sinds 2008 ben ik hoogleraar aan de faculteit Biomedische Technologie. Het opleiden van jonge mensen middels uitdagend onderzoek is mijn passie.

Mijn columns zullen gaan over vakantie, over het omhoogtrekken van het gemiddelde, over weten wat je van tafel laat vallen, samenwerken en excellentie, verantwoordelijkheid naar je afkomst, kansen bieden en pakken, de vraag ‘Welk probleem wordt hier eigenlijk opgelost?’, en waarom je altijd moet roken als je bier drinkt.