Het kunstwerk, Loom Room, dat Hella Jongerius bedacht voor Neuron valt de komende maand vooral op doordat er ter plekke met de hand aan gewerkt wordt. Nadat de opbouw van het geraamte de afgelopen vier weken in orde is gemaakt, mogen studenten en medewerkers meehelpen met weven. Fransje Gimbrère is senior ontwerper van dit project en heet de Cursorredacteur - die ook een paar uurtjes mee mag doen - welkom. “Wil jij eerst even met Jana mee naar de kelder om daar papier door de shredder te halen?”

Lees verder onder de video.

Stukje bij beetje

Loom Room past volgens Gimbrère goed bij het gebouw. “Je kunt er omheen lopen en het verbindt de begane grond met de eerste verdieping, maar niemand ziet het kunstwerk in zijn totaliteit. Dat maakt het heel interessant.” Voor het team uitvoerende designers is het weven fysiek inspannend. Jana Visser kan de sportschool overslaan, merkt ze. “We lopen veel om materiaal te halen, we klimmen de steiger op en af en we weven boven ons hoofd. Ik ben ’s avonds lichamelijk moe. Overdag voelt het of ik in een aquarium een heel mooie vis maak.”

Hella beslist

De installatie wordt gemaakt met heel diverse materialen waardoor alle kleurenmelanges en glad-ruwcombinaties mogelijk zijn. Er zijn meer dan twintig kleuren banden van katoen, satijn en polyester en ook zoveel kleuren papier. “Al doende ontstaan de patronen’, zegt Gimbrère. “Ik geef veel terugkoppeling naar Hella. We kijken welke invloed de kleuren op elkaar hebben, wat de lichtinval doet en dergelijke. Nog niets is permanent. Vandaag maken we eigenlijk alleen maar schetsen. Als de vlakken definitief goedgekeurd zijn worden ze op sommige plekken vastgenaaid. Daarna kan de steiger een stukje worden afgebroken.”

Keilbouten

Staand op die steiger valt op hoeveel belangstelling er is voor het werk in wording. Studenten hebben vooral praktische vragen, valt Gimbrère op, en ze willen weten of er iets opgebouwd of afgebroken wordt. “Ik vraag me af wat de diameter van die keilbouten is”, horen we boven ons hoofd.

Jelmer Bontje kijkt belangstellend naar het kunstwerk. De vierdejaars Industrial Designstudent herinnert zich het voormalig Laplace-gebouw en heeft gemengde gevoelens. “Onze faculteit was de laatste gebruiker vóór de renovatie en dat gaf een heel bijzondere sfeer. Er kon niets kapot en we mochten zelfs op de muren schrijven. Neuron vind ik wel heel mooi geworden. Heel strak. En dit kunstwerk is juist organisch, vloeiend. Het voelt als een kloppend hart voor het gebouw, ook omdat het de verdiepingen met elkaar verbindt.”