Als de weerballon op 20 kilometer hoogte is, begint de antenne uit te klappen. Als het geheel tot boven de 30 kilometer stijgt, en in steeds ijlere lucht komt, dan zal de ballon vanwege het steeds grotere drukverschil opzwellen en uiteindelijk scheuren. Als het goed is, heeft Vertegaal in de korte tijd van tevoren voldoende metingen kunnen doen om vast te stellen of de antenne goed functioneert. Een parachute moet de apparatuur veilig en zonder schade terugbrengen naar de aarde. 

Iedere gram telt 

Waarom een opblaasbare antenne? “Omdat iedere gram die de ruimte in gaat heel kostbaar is", legt Vertegaal een week voor vertrek uit in een gesprek met Cursor. “Dus de vraag is hoe je antenne kunt maken die groot is in de ruimte, maar heel klein en licht als het gelanceerd wordt.”  

Vandaar het idee van Vertegaal om een opblaasbare antenne te maken. “In een vacuüm heb je maar een heel klein beetje lucht nodig om iets op te blazen.” Om dat te testen trok hij met een prototype van de antenne naar Engeland, waar een bedrijf gespecialiseerd is in het uitvoeren en begeleiden van dit soort experimenten.  

De antenne zit bij de ‘lancering’ verpakt in een kleine kubus van 10x10x10 centimeter (1 liter). Daar zit een flinterdunne film in die uitklapt tot een oppervlakte van één vierkante meter. Op de film is een geleidende laag koper van 2 micrometer, die fungeert als radio-ontvanger. Het uitklappen gebeurt door de armen van de antenne vol te blazen met een minieme hoeveelheid perslucht, gevolgd door een kleine dosis CO₂. In een video waarin Vertegaal de antenne test in het elektronisch laboratorium in het Flux-gebouw ziet het eruit als het opblazen van een ballon, waarvan langzaam maar zeker de uiteindelijke vorm zichtbaar wordt.

Tijdens het experiment blijkt dat de antenne weliswaar volledig uitklapt, maar later dan Vertegaal had verwacht. "Ik moet de data nog analyseren, maar ik heb wel al gezien dat de antenne heeft gewerkt", zegt hij een dag na de test. "Ik ben in ieder geval tevreden over hoe alles is gegaan."