Een 4 zonder is een ploeg van vier roeiers, die zonder aparte stuurman in een boot zitten. Kees Boerlage (links op de hoofdfoto), die voorin de boot zit – ‘op slag’, zoals dat heet – is daarom degene die stuurt. Daarnaast bepaalt de 22-jarige TU/e-student het slagritme. Hij heeft zijn bachelor Biomedische Technologie (BMT) afgerond en begint aan de premaster Applied Mathematics. ‘Voorin zitten’ is trouwens relatief, want omdat de roeiers achteruit roeien, komt Kees als laatste over de finish.

Masterstudent Applied Physics Youri Lemm (24, tweede van links) zit ‘op 3’, achter Kees. Zijn taken zijn kracht leveren en het doorgeven van het slagritme. ‘Op 2’ volgt dan Joost Boerrigter (23, derde op de foto), masterstudent Mechanical Engineering. Hij geeft commando’s, zodat de kracht van de vier roeiers zo goed mogelijk wordt samengebald.

Javier Bertrán Menz (24, rechts op de foto) sluit de rij: hij zit ‘op boeg’. De masterstudent AI & Engineering Systems (EE) brengt balans in de boot en houdt een oogje op het water achter hem: zijn er obstakels? Waar liggen de tegenstanders?

Botenwagen

Het viertal is maandag naar Istanbul gevlogen, waar van woensdag 7 tot en met vrijdag 9 september de European Universities Championships (EUC) plaatsvinden. De boten zijn dan al een week onderweg: die zijn afgelopen woensdag vertrokken op de botenwagen. “Die wordt gereden door leden van de BotenWagen Compagnie – een speciale commissie van Thêta – die een groot rijbewijs hebben gehaald”, zegt Joost.

De 4 zonder is overigens niet de enige categorie waarop Thêta uitkomt in Istanbul: BMT-afgestudeerde Brian Poll (25) is present in de lichte mannenskiff.

De roeiers van de 4 zonder vinden het lastig om hun kansen in te schatten, omdat er zo’n dertien landen meedoen, en de internationale wedstrijden afgelopen jaren stil lagen door corona. Youri: “Van de Nederlandse ploegen weten we wel ongeveer hoe goed ze zijn: van Delft moeten we kunnen winnen, maar tegen Wageningen zijn onze kansen ongeveer fifty-fifty.”

“We gaan voor het podium”, zegt Joost. Youri zet hoger in: “Voor de eerste plaats.” Javier besluit: “We gaan gewoon ons best doen. Die onzekerheid over onze positie is ook juist wel leuk.”

Aapfactor

Het woord ‘corona’ viel al even. De vier roeien nog maar vier jaar – en Kees pas sinds drie jaar – en de pandemiejaren hebben dan ook een stempel gedrukt op hun tijd bij Thêta. De roeiers vertellen over trainingen thuis in hun eentje, op van de vereniging geleende ergometers (roeimachines).

Pas dit jaar konden ze voor het eerst weer een volledig wedstrijdseizoen (februari-juli) draaien. En dat gaat goed, vertelt Youri. “De overwinningen zitten in de lift, en de prestaties van de wedstrijdroeiers hebben weer een positief effect op de anderen.”

Het voordeel van roeien is dat je er in korte tijd heel goed in kunt worden, vertelt Kees. “Voetballers in het nationaal elftal zijn vaak als zesjarige al begonnen. Als roeier kun je binnen twee jaar het nationaal team halen.” Youri: “Als je een beetje aanleg hebt en heel koppig bent, kun je ver komen.”

En waar bestaat die aanleg dan bijvoorbeeld uit? “Dat je lange armen en benen hebt”, wijst Kees naar zijn ledematen. Youri spreidt met een grijns zijn armen: “Ken je de aapfactor? Dat de spanwijdte van je armen groter is dan je lengte.” “Dan kun je lange halen maken met de riemen”, legt Joost uit.

Havermout

Aanleg is fijn, maar om op een EK te winnen is meer nodig. Hoe heeft de 4 zonder zich voorbereid op de EUC? “Veel eten: volkorenbrood, havermout, pasta, fruit”, somt Kees op. De mannen kunnen dan ook aardig bunkeren. Vooral Youri heeft een reputatie: “Als je met hem eet, moet je de pannen niet op tafel zetten”, zegt Joost met een knipoog.

Daarnaast is het een kwestie van trainen. Niet drie of vier keer per week, maar een indrukwekkende elf keer. “Dat zijn krachttrainingen, trainingen op de ergo en trainingen in de boot”, zegt Javier. Zo eens in de twee weken hebben ze een rustdag. Feesten en bier drinken doen ze een paar keer per jaar. Normaal is de Intro daar een goed moment voor, maar nu niet, vanwege de EUC.

Qua mascottes, rituelen en andere geluksbrengers staat de ploeg er heel nuchter in; daar doen ze niet aan. Van de yells zijn ze ook niet, zegt Joost: “Er is een Amerikaanse ploeg die de Huskies heet. Als die gaan blaffen denken wij alleen: doe normaal.” Toch is er één bijgelovigheidje ingeslopen bij de 4 zonder: stiekem hopen ze dat Javier zijn hoofd zal stoten tegen de buizenstellage in de botenwagen, waarop de boten liggen. “Telkens als dat gebeurt, roeien we een goede wedstrijd”, zegt hij, terwijl hij over zijn hoofd wrijft.