In Tokyo loop ik het aankomende half jaar stage bij FabCafe, een café en co-working space waar je koffie kan drinken maar ook allerlei digitale fabricage-machines kan gebruiken. Denk aan lasercutters, 3D printers, en allerlei andere apparaten die toch wel minder toegankelijk zijn zodra je niet meer InnovationSpace of de Vertigo werkplaats kan binnen wandelen. Het is een plek voor creatievelingen om hun prototypes te maken, te netwerken en te leren van elkaar. Ik ondersteun er bij de dagelijkse gang van zaken zoals het organiseren projecten voor klanten en marketing, en daarnaast doe ik mijn eigen project bij FabCafe. Ik organiseer een workshop en maak een short film om meer aandacht te krijgen voor (het gebrek aan) vrouwenemancipatie in Japan. 

Als iemand met een dubbele nationaliteit (Nederlands en Japans) voelt het best gek om voor het eerst in mijn leven te wonen en te werken in het land waar de helft van mijn familie vandaan komt. Aan de ene kant ben ik overal nog steeds de buitenlander, onder andere omdat ik een kop boven iedereen uitsteek, ook al ben ik vergeleken met de gemiddelde Nederlander erg klein. Aan de andere kant merk ik van verhalen van huisgenoten uit Engeland, Frankrijk of Amerika dat ik toch wel ergens een streepje voor heb als het gaat om het begrijpen van de Japanse cultuur.

Ik woon in een huis met in totaal ongeveer 25 anderen, wat hier een ‘share house’ heet. Eigenlijk een soort groot studentenhuis maar dan ook met veel werkende mensen. Het zijn gezellige mensen van allerlei achtergronden, en af en toe koken we samen of doen we een drankje. Ook is het erg fijn om na een dag werken al je ervaringen en je frustraties over de Japanse cultuur te delen met de andere buitenlanders. De manier van werken is bijvoorbeeld veel bureaucratischer en dat kan het lastig maken om snel werkdoelen te bereiken of een bankrekening te regelen. De komende maanden gaan een uitdaging worden met mijn Japanse taallessen en de projecten voor mijn stage, maar ik kijk er erg naar uit.