In september 1992 verschijnt de naam van Gerard Verhoogt voor het eerst in het colofon van Cursor. Daarvoor leverde hij als medewerker ook al bijdragen aan het blad en doorgaans hadden die betrekking op culturele evenementen die plaatsvonden aan de universiteit of in de stad Eindhoven.

Daar lag duidelijk zijn passie en betrokkenheid. In 1994 werd hij vaste redacteur bij Cursor en beperkte hij zich niet alleen meer tot artikelen over kunst en cultuur. Binnen het kleine redactieteam van Cursor was een brede inzetbaarheid noodzakelijk en daar paste Gerard uitstekend bij. Er werd hard gewerkt om elke week weer een nieuwe editie in de bakken te krijgen. De sfeer op de redactie, waar in die tijd studentmedewerkers ook een wezenlijk deel van uitmaakten, was hartelijk en er werd veel gediscussieerd en gelachen. Gerard ontmoette er zijn toekomstige partner Esther Valk, die wekelijks de opmaak van het blad verzorgde.  

Eind jaren negentig kreeg het kunst- en cultuurbeleid aan de TU/e een nieuwe impuls. Gerard was, met zijn brede belangstelling voor kunst, de aangewezen persoon om zich als eerste parttime conservator te buigen over de kunstcollectie van de universiteit. Zijn eerste taak was het in kaart brengen van en waken over een uitgebreide en diverse verzameling kunstwerken, die in de loop der jaren was uitgegroeid tot een unieke collectie. Bureau Studium Generale (SG) werd zijn fysieke werkplek en zijn werk als secretaris en conservator was direct verbonden aan de Kunstcommissie.

Binnen SG had Gerard een eigen werkhoek met voor hem een imposante rij kunstboeken. Zonder direct deel uit te maken van SG, hoorde hij er toch helemaal bij. Hij droeg de kunst een warm hart toe en ging zeer respectvol om met kunstenaars en hun werk. Gerrit van Bakels Tarim Machine en diens Regenboogmachine, die jarenlang de hal van het Hoofdgebouw opluisterden, moesten regelmatig worden verplaatst en konden daarbij op zijn goede zorgen rekenen. Dat gold ook voor het werk van Ad Dekkers, de vier vloerreliëfs die nu te vinden zijn tussen Vertigo en het Matrix-gebouw, en van vele andere kunstenaars, met wie hij vaak persoonlijke banden onderhield en in wie hij zich uitvoerig verdiepte. Als journalist hield hij van het uitgebreide interview en het grotere achtergrondverhaal. De komst van het internet en daarmee van een veel vluchtigere vorm van journalistiek was eigenlijk niks voor hem. Dikdoenerij was niet aan Gerard besteed. Hij verscheen steevast in een bedrukt T-shirt, met daaronder de pantalon voorzien van een klem, zodat zijn broekspijp niet in de ketting van zijn racefiets kwam.