Als ze Oscar Mannens hadden gevraagd of hij wat langer op reis had gewild, had hij ja gezegd, maar een week vol spanning in een hotelkamer in Santiago met uitzicht op betonnen hoogbouw was niet echt de bedoeling. Liever bleef hij op Antarctica. “Ik heb een enorme passie gekregen voor de schoonheid van het landschap op de Zuidpool.”

Hij had zelfs al aan de expeditieleider van het cruiseschip Le Commandant Charcot gevraagd of hij niet op nog een trip meekon. Samen met Ewout Hulscher was hij namens Team Polar aan boord. Op de momenten dat toeristen een wandeling over het poolijs maakten, konden zij hun experimenten voor de Antarctica-rover doen. Die kans kregen ze overigens op vijf dagen. “Maar het idee van verlenging ging niet door. Toen we terug waren gevaren naar Chili, zouden Ewout en ik weer naar Nederland vliegen. De coronatest op de boot was negatief, dus er leek geen vuiltje aan lucht.”

Omdat ze te maken hadden met een tussenstop van twee dagen in Santiago, moesten de studenten opnieuw een negatieve coronatest kunnen tonen bij het vliegveld. “Hier begon de stress. We hadden de stad een beetje verkend met ons tweeën en we zagen al dat alle testlocaties volgeboekt waren. We hebben ons hotel om hulp gevraagd en toen is er iemand ’s middags daarnaartoe gekomen om een test af te nemen. Om twee uur ’s nachts zouden we de uitslag krijgen. Dat was al vervelend, want we moesten om zeven uur naar het vliegveld vertrekken.” Nog vervelender werd het toen die uitslag maar uitbleef, van slapen kwam ook niks. “We zijn uiteindelijk om vijf uur maar opgestaan en zonder uitslag raakten we best een beetje in paniek. Wat moesten we nu?”

Positivo of negativo?

Op dat moment kreeg Ewout een appje met het woord ’positivo’. “Vlak daarna werd dit appje verwijderd. Huh? Daarna kwam een appje met ‘negativo’. Dat was heel verwarrend. Toen vroeg Ewout of we ook de uitslag van mijn test konden krijgen en die bleek positief.” Toen zakte de moed hun in de schoenen. “Je bent aan de andere kant van de wereld in een land waarvan je de wetten niet kent en de taal niet spreekt.”

De eerste kwestie die opgelost moest worden, was meteen een erg lastige. “Blijven we samen of gaan we apart verder? Het idee dat Ewout mogelijk ook nog besmet zou raken met corona en we dan nog langer van huis zouden zijn, maakte dat we besloten dat hij vast naar Schiphol ging.”

Loze beloften

En Oscar ging dus in quarantaine in de hotelkamer. “De onduidelijkheid over wat me te wachten stond, maakte alles heel vervelend. De autoriteiten lieten niets van zich horen, ondanks hun beloften. Veel dure telefoontjes naar de ambassade heb ik gepleegd. Nooit namen ze op en ik ben er al twintig euro aan kwijt. Ik vond een nummer van Nederland wereldwijd waardoor ik met onze rijksoverheid kon appen. Maar die reageerden pas een dag later en adviseerden me te wachten tot de Chileense overheid contact met me opnam. Dat vond ik allemaal erg teleurstellend.”

Zijn karakter zat hem niet in de weg. Oscar vindt van zichzelf dat hij een realistische kijk op de wereld heeft. Maar hij is ook een planner en houdt van structuur, “en dat moest ik hier wel loslaten”. Hij had na die eerste slapeloze nacht met grote haast zijn vliegticket moeten verzetten naar een week later. “We moesten daarbij regelen dat Ewouts ticket - en we hadden samen geboekt - geldig bleef. Wat een gestress was dat!”

Wachten, wachten, wachten

Gelukkig was de automotivestudent niet ziek van Covid-19. “Vergeleken met een verkoudheid viel het zelfs mee”. Toch heeft hij zich de zeven dagen in het hotel niet kunnen ontspannen. “Telkens moest ik wachten op antwoorden. Ook de receptie kreeg ik telefonisch slecht te pakken en sowieso waren er maar twee mensen die een beetje Engels konden.”

Wel goede hulp gaf de expeditieleidster van het schip, dat is Antarcticakenner Florence Kuyper, die ook als adviseur aan Team Polar verbonden is. Maar pas na drie dagen kreeg Oscar het idee dat het weer goed zou komen. “Ik had Alfons Bruekers, die ik ken van TU/e innovation Space, gemaild over mijn situatie en die heeft direct ESA ingeschakeld. Daarop ging er een mail naar de ambassade van Nederland in Santiago. Toen pas werd er daar geluisterd. Het valt me wel tegen dat de ambassade alleen helpt als een universiteit aan de bel trekt en niet als een student in nood zich meldt.”

Nieuwe stress

Na afloop van de quarantaine werd het opnieuw spannend, want voor het vliegen was weer een testuitslag nodig. Uiterlijk zondag moest hij een negatieve uitslag hebben. “Het bedrijf van de eerste test die ik had gereserveerd op vrijdag - gewoon om te kijken of ik al beter was - kwam helemaal niet opdagen! Met hulp van het hotel heb ik toen een ander bedrijf ingeschakeld voor de zondag. Die kwamen úren te laat en toen ze er eenmaal waren, kreeg ik gewoon een zelftest in m’n neus en was de foto van de negatieve uitslag naast mijn paspoort voldoende voor een groen vinkje.”

De echte opluchting kwam pas toen Oscar voorbij de douane was en in het vliegtuig zat. Was de buitenlandervaring alle stress waard? “Zeker! Ik zie het als een once in a lifetime experience om Antarctica te zien en daar te zijn geweest, dat was de quarantainetijd dubbel en dwars waard.”  Behalve de ervaring en de prachtige foto’s heeft hij ook nog een administratieve klus mee naar huis genomen: “Tot nu toe heb ik de hotel-, vlieg- en telefoonkosten allemaal zelf betaald. Ik hoop die ergens terug te kunnen krijgen.“