De Oekraïners zijn een week onderweg geweest voor ze in Eindhoven kwamen. Erover vertellen is wat lastig, communicatie gebeurt met Google Translate, een klein beetje Engels en veel glimlachen. Sowieso snijdt Christian de onderwerpen oorlog en thuisland niet graag aan: “Je bent voorzichtig om niet op een zere plek te gaan duwen. Zij zijn niet de hele dag heel verdrietig. Het verdriet komt met vlagen.” Als Miriam merkt dat hun gasten ermee bezig zijn, gaat ze bij hen zitten en probeert zo goed mogelijk te luisteren. Luba heeft haar ouders en een volwassen dochter achtergelaten. Maar Miriam en Christian hadden vooraf al het advies gekregen om niet de therapeut te zijn. “Dat moet niet onze rol zijn.”

Huisregels

Tot nu toe is privacy geen punt geweest. Sterker; Miriam en Christian merkten dat moeder en zoon probeerden vooral niet in de weg te zitten en veel op de zolderkamer verbleven. Na anderhalve week settelen hebben ze toen samen een lijst met huisregels gemaakt. “Dat was om ergernissen te voorkomen. Bovenaan: je mag altijd in de woonkamer zijn. Op twee: altijd de wc-bril naar beneden. Ook: we zitten samen aan tafel bij de maaltijd tot het einde.”

“Ik vind het belangrijk dat zij zich thuis voelen. We merkten in het begin dat ze er bang voor waren dat het tijdelijke opvang was. Maar we bieden ruimte zo lang als nodig is, tot het elders beter voor ze is. Soms is het best gezellig. We doen al spelletjes als Rummicub, Triominos en Kolonisten van Catan. Ook kijken we wel eens een Engels gesproken film met Oekraïense ondertiteling.”

Puber

Artem laat ze niet vergeten dat hij een puber is. “Hij gamet heel veel, ook afgelopen nacht. Hij eet weinig van het avondmaal dat wij maken met veel groentes, maar eet intussen wel koek en chips. Maar ja, wij zijn niet zijn ouders. Het is niet onze verantwoordelijkheid. Gelukkig kunnen we af en toe ventileren bij vrienden”, zegt Christian. Miriam benadrukt nog eens dat ze het heel knap vindt hoe positief de vluchtelingen onder de gegeven omstandigheden zijn. “Er is nog geen dagbesteding. Straks komt er misschien school voor Artem. Dat is in Blixembosch, dat wordt 16 kilometer fietsen per dag. Ik hoop dat er ook iets komt voor Luba. Zij was in Kiev verpleegster, ik heb de indruk dat ze wel een actief leven had.”

Behoefte

Waar de hulpverleners zélf behoefte aan hebben is wat meer structuur in de informatie vanuit de overheid. “Er zijn wel tienduizend sites”, zegt Miriam. Christian voegt toe: “Ik hoop niet dat iedereen die vluchtelingen opvangt steeds zelf moet uitvinden wat er moet gebeuren.”

Ze kennen geen anderen die vluchtelingen hebben opgenomen. Is het iets om aan te raden? “Ja”, vindt Miriam. “Maar denk goed na of je naast ruimte, ook genoeg tijd hebt of zorg in ieder geval dat mensen om je heen je ook helpen. Het is meer dan alleen een ruimte geven, je bent er om ze te helpen, en dat is de hele week door. Maar het is heel mooi om dat te kunnen doen.”