Anderhalve meter

Maar ondertussen hebben we te dealen met corona. De TU/e sluit aan op de landelijke BHV-richtlijnen van het NIBHV (Nederlands Instituut voor Bedrijfshulpverlening). “Hierbij is het van belang om zo veel als mogelijk anderhalve meter afstand te houden”, zegt Eric van der Heijden.

Eerste hulp verlenen zonder de slachtoffers aan te raken? Dat gaan we eens proberen in een oefening. Zelf ben ik BHV’er in het Auditorium en dinsdagochtend ben ik voor de zoveelste keer bij een herhalingsles. Toos van Doorn, die al achttien jaar de BHV-cursussen aan de TU/e verzorgt, heeft vandaag voor het eerst een groep voor zich die afstand moet houden. Van de elf TU/e’ers daar ingedeeld zijn, zijn er vier aanwezig in Fenix.

“De strengste maatregelen van het NIBHV zijn inmiddels alweer wat losgelaten”, zegt Van Doorn. “Bij een bewusteloos persoon mocht je eerder slechts kijken of er ademhaling is, nu mag je weer voelen op rug of borstkast en luisteren met je oor bij de mond. Of je wel of niet mond-op-mond-beademing geeft, moet je zelf beslissen. Maar de hoofdregel bij BHV blijft: ‘breng jezelf niet in gevaar’.”

“Wat is er gebeurd?”

Om te ervaren hoe het is om op afstand een diagnose te stellen, moeten wij vieren oefenen op het toneelspel van Van Doorns assistente Karin. Ze komt strompelend binnen een sleept met haar been. We horen dat ze bij het sporten haar knie heeft verdraaid. Is de knieband gescheurd? Dat kunnen we niet zien. Maar wat moeten we doen? De ene cursist denkt dat Karin rustig moet gaan liggen en wil 2222 (het alarmnummer op de campus, red.) bellen. Nummer twee denkt dat ze haar knie moet koelen en zich naar de huisarts moet laten brengen en de derde wil een taxi bellen voor een bezoek aan de spoedeisende hulp. “Dat laatste mogen wij niet doen”, zegt Van Doorn. “Als wij inschatten dat er met spoed deskundige hulp moet zijn, dan bellen we 2222. TU/e Security belt dan onmiddellijk 112.”

Verward

Wel zes keer speelt Karin dat ze een ongeval had of misschien wel een hartaanval. Ze komt met een open wond aan een vinger, een brandwond in haar gezicht of een fictief gebroken sleutelbeen het leslokaal in. Als ze lijkbleek en zweterig naar binnen wankelt, hebben wij geen idee wat haar mankeert. Sandra Peters, projectmanager Smart Cities bij TU/e innovation Space, vindt het moeilijk te blijven zitten: “Normaal gesproken zou ik je nu even steunen en voorzichtig op de grond proberen te laten zitten”, zegt ze hulpeloos. Dat Karin aangeeft lichtflitsen te zien, en zich érg slecht voelt, zou ons moeten wijzen op een beginstadium van een TIA, een tijdelijk herseninfarct. “Het is ontzettend moeilijk om bij iemand die je niet kent, een diagnose te stellen”, weet Van Doorn. “Daarom nogmaals: bel 2222, kom in contact met 112 en dan krijg je professionele triagevragen. Stel dat het slachtoffer zich weer beter voelt, dan kan de ambulance terugkeren en mag je je eigen vervoer naar een huisarts regelen.”

Naar buiten