- Corona , Mensen
- 20/05/2020
‘Thriven’ in de lockdown: “Ik ben hier best wel voor gemaakt”
Het thuiswerken in coronacrisistijd is bijna ons nieuwe normaal. We leren omgaan met de veranderde kaders en onze valkuilen in deze situatie, vinden thuis steeds beter onze weg en missen de campus en elkaar intussen als nooit tevoren. Cursor belt regelmatig met een mede-thuiswerker om te horen hoe het gaat. Vandaag: Hilde Weerts, artificial intelligence engineer bij Wiskunde & Informatica.
Half maart, net toen het coronavirus de TU/e haar deuren deed sluiten, begon ze aan haar nieuwe job als artificial intelligence engineer bij W&I. Een vrij nieuwe - en deels al doende in te vullen - positie, vertelt Hilde, met een mix van toegepast onderzoek, onderwijs en engineering. Na een bachelor Technische Bedrijfskunde en een master Computer Science zijn de universiteit en de campus gelukkig al vertrouwd terrein, en ook haar directe leidinggevende - professor Mykola Pechenizkiy - had ze al leren kennen als supervisor van haar masterscriptie. “Maar ik weet dus niet hoe mijn kantoor eruitziet”, reageert Hilde lachend
Als thuiswerker had ze al een kleine voorsprong opgebouwd, vertelt ze. Niet alleen omdat ze in maart wat verkouden was en uit voorzorg dus al was thuisgebleven; ook de twee maanden daarvoor had ze al thuis doorgebracht. “In mei vorig jaar heb ik mijn master afgerond en daarna heb ik een paar maanden voor een project in Venlo gewerkt. Maar dat reizen elke dag vond ik vreselijk.”
Gelukkig ben ik best een zelfstandig persoon
Ze zat dus al even thuis - “ik stond eigenlijk net op het punt om weer dingen buiten de deur te gaan doen” - toen premier Rutte de bekende intelligente lockdown afkondigde. Haar start in haar nieuwe job aan de TU/e moest ze dus bovenal op eigen houtje maken. “Gelukkig ben ik best een zelfstandig persoon en enigszins vrij in het invullen van mijn werk.”
Bovendien, zo vertelt Hilde, was ze als voormalig teaching assistant al goed bekend met het vak Responsible Data Science (voorheen Web Analytics) waar ze in eerste instantie vooral mee bezig is geweest. “Daardoor kon ik snel schakelen. Het vak is inmiddels wel behoorlijk omgegooid en bovendien moest alles nu opeens worden omgezet naar online. Professoren en docenten hadden het echter zo druk met allerlei ándere dingen die inderhaast geregeld moesten worden, er kwam zoveel op hen af.”
De eerste dagen, waarin Hilde onder meer een advanced homework assignment in elkaar draaide als alternatief voor het tentamen, waren dan ook “best heftig”, zegt ze. Inmiddels lijkt het iets rustiger te zijn geworden, in elk geval voor haarzelf, “ik spreek niet zoveel andere mensen. Via Teams stuur ik af en toe een berichtje naar iemand: ‘Hee hoi, ik ben Hilde, hoe gaat het?’. Maar echt kennismaken is lastig nu.”
Lees verder onder de foto.
Beetje surreëel
Een “beetje surreëel” noemt ze vooral de eerste weken van de coronacrisis, waarin ze naar eigen zeggen “superstreng” is geweest op het vlak van thuisblijven en social distancing. “Ik ben iemand die best braaf de regels opvolgt.” Lachend: “Maar dat moet je er misschien maar niet in zetten”.
Een uitzondering maakte ze, samen met haar vriend met wie ze samenwoont, voor twee vrienden die boven hen in hetzelfde Eindhovense appartementencomplex wonen. “We hebben met z’n vieren besloten samen in quarantaine te gaan, een beetje als één huishouden. Dan zit je tenminste niet de hele tijd opgesloten in je eigen huis, maar heb je een beperkt groepje.”
Ik werd moe van alle mensen die er geen verstand van, maar wel een mening over hebben
Inmiddels worden mensen langzaam wat minder strikt, merkt Hilde, zijzelf incluis: “In het weekend ga ik nu toch wel weer eens iets doen met iemand anders, maar wel nog steeds binnen een beperkte groep die volgens mij eigenlijk weinig risico loopt.” Een stuk voorzichtiger is ze bijvoorbeeld richting haar ouders, vooral haar vader die tot de risicogroep behoort.
Zorgen maakt ze zich naar eigen zeggen niet bewust, maar wel onbewust. “Ik heb veel meer slaap nodig dan normaal, en ook aan mijn huid merk ik dat er stiekem toch wel wat stress speelt.” Ze volgt de corona-ontwikkelingen dan ook iets minder op de voet dan in het begin, “op een gegeven moment heb ik ‘corona’ op Twitter bijvoorbeeld maar gewoon gemute. Ik werd moe van alle mensen die er geen verstand van, maar wel een mening over hebben. Maar ik kijk wel elke dag het Journaal”.
Meezingen met de koffiemachine
Verder is Hilde naar eigen zeggen wel content met het vele thuis zijn en noemt ze het vooral “hartstikke luxe” dat ze überhaupt thuis kán werken, evenals haar vriend. “Hij is freelancer en was eind februari net begonnen aan een project dat gelukkig gewoon doorgaat. We werken samen aan een grote keukentafel, waar onze apparatuur de hele week staat opgetuigd.” Intussen zingen de twee in nagenoeg perfecte harmonie mee met hun veel te luidruchtige koffiemachine (“ik had eerder ook al een soort koffiedansje gemaakt”) en strijken ze met een kop koffie neer op hun kleine balkon zodra de zon zich daar laat zien.
Op vrijdagmiddag om zes uur gaat alles uit en van tafel, een tasje in: “Dan hebben we echt weekend”. Haar vriend en zij kunnen elkaar gelukkig goed hebben, zegt Hilde. Ze lacht: “Ik las laatst dat als je je op een gegeven moment toch aan de ander begint te irriteren, dat je dan een fictieve collega de schuld van dingen moet geven. Dat werkt best goed.”
Lees verder onder de foto.
Ze vervolgt: “Weet je wat je ook eens moet doen? Voor de grap weer eens iemand in huis de hand schudden. Dat voelt zó raar nu”. Of het handenschudden überhaupt weer ooit een normaal sociaal ritueel wordt? “Dat weet ik niet; ik ben sowieso niet zo’n supergroot handenschudder. Ik hou wél erg van knuffelen, maar daarvan is het ook maar de vraag of en wanneer we dat weer gaan doen. Sowieso is het wel interessant om te zien hoe deze hele crisis eigenlijk ook het ‘terugpakken van je persoonlijke ruimte’ is. Als je bedenkt hoe we voorheen soms op elkaar gepropt zaten of stonden in het openbare leven, in de trein of vliegtuig of op een festival - ik ben benieuwd hoe dat straks gaat. Maar ik denk eigenlijk dat we dat allemaal best snel weer oppakken.”
Vijf kilo kwijt
Voor nu mist ze eigenlijk vooral het uit eten en droomt ze alvast van dat ene eettentje in de stad, dat hoog op haar to-do-lijstje staat. Een fanatiek sportster was ze naar eigen zeggen nooit echt, “maar toen de sportscholen dichtgingen heeft mijn vriend allemaal krachttraining-equipment in huis gehaald en sindsdien sport ik meer dan ooit tevoren. Ik ben sinds januari al vijf kilo kwijt”.
Maar moeten wennen aan het veelgenoemde ‘nieuwe normaal’? Hilde niet, hoor: “Het nieuwe normaal is mijn oude normaal. Ik ben misschien heel extravert in mijn praten en doen, maar ben tegelijkertijd ook heel introvert. Ik laad vooral op met ‘in mezelf zijn’.”
Niet dat ze niet van sociale bezigheden houdt, benadrukt Hilde, “maar eerlijk gezegd: toen laatst werd gezegd dat dit en dat weer open zou gaan, werd ik daar ook een beetje angstig van. Van het gevoel dat je opeens weer moet gaan deelnemen aan de maatschappij, dat je cirkel opeens vertienvoudigd wordt. Vanavond ga ik voor het eerst weer naar krav maga-training, in aangepaste vorm, zonder fysiek contact met anderen. Ik heb er zin in, maar moet wel een drempel over. Dat soort dingen vind ik wel een beetje spannend, zelfs al doet iedereen alles volgens de regels. Gaan we niet te snel?”
Zoals iemand volgens Hilde laatst al opmerkte: “Eigenlijk ben ik een beetje aan het thriven in de lockdown. Ik ben hier best wel voor gemaakt, denk ik. Mijn vriend houdt van kitesurfen en als hij dan de deur uitgaat, denk ik vaak ook: ‘hè lekker, eindelijk het huis voor mezelf.”
Discussie