Iedereen reageert verschillend op een crisis en de huidige coronaproblematiek is vooral bijzonder omdat íedereen ermee te maken heeft. “Studenten kunnen nu te maken krijgen met een sterker gevoel van sociale eenzaamheid, met meer stress, met angst of depressie, met zorgen over hun toekomst”, begint studentenpsycholoog Rachel Falleyn op te sommen. “Daarnaast zijn er nog de dagelijkse praktische dingen. Hoe houd ik mijn routine vast, hoe blijf ik me concentreren op de leerstof, hoe blijf ik gezond? Wij hebben hier echter nog niet veel van teruggezien, het lijkt mee te vallen, ik zelf heb niet veel corona-gerelateerde vragen gekregen”, zegt Falleyn.

Lage drempel

Toch wil Annemarie Urselmann graag onder de aandacht brengen dat niemand zich hoeft te schamen om hulp te vragen op dit vlak. “Er is extra capaciteit ingezet zodat we iedereen vlot kunnen helpen”, zegt de manager Student Facilities bij Education & Student Affairs (ESA). “In de maand april was de wachttijd gemiddeld vier kalenderdagen. Op dit moment kun je morgen al terecht en ook in mei zijn er voldoende intakemogelijkheden.” Dat is een beduidend kortere wachttijd dan afgelopen winter.

Wie zich aanmeldt via de studiegids krijgt contact per Skype for business of MS Teams. Die zijn veilig voor vertrouwelijke gesprekken, verzekert Falleyn. “In eerste instantie zijn online gesprekken wat onwennig, maar als je je daar overheen zet, is het goed te doen.” Per dag heeft ze vier of vijf gesprekken met studenten. Die krijgen na het consult op de gebruikelijke manier huiswerk (“Ik noem het denkwerk”). Dat zijn oefeningen als het opschrijven van gedachten of het leren observeren van wat er door je heen gaat, ademhalingsoefeningen, enzovoorts. Je krijgt inzicht over denkstijlen die je níet verder helpen en handvatten voor wat wél helpt.

Behapbaar maken

Studentenpsychologen proberen de klachten te normaliseren. Falleyn: “Ik vind het niet gek dat je last hebt, dat je niet weet hoe je een draai kunt geven aan deze nieuwe situatie. De lat mag wat lager. We moeten niet denken dat een lagere lat gelijk staat aan falen. In een gesprek probeer ik samen met de student de doelen bij te stellen en behapbaar te maken.”

Ze begrijpt dat mensen zich slecht voelen als doelen aanpassen neerkomt op doelen verlagen. “Op de een of andere manier lijken wij geprogrammeerd om toch het beste en het meeste te doen. Ik herken dat bij mezelf. Maar in een crisis, een onveilige situatie in feite, mag je gewoon nog steeds jezelf zijn. Je mag een nieuwe hobby beginnen, pretzels bakken of dertig nieuwe yogaposities uitproberen, maar er is ook ruimte om dat níet te doen. Je mag ook best eens een uurtje in bed blijven liggen.”