- Corona , Mensen
- 22/06/2020
“De coronacrisis heeft mij zeker wat gekost, maar ook veel gebracht”
Het thuiswerken in coronacrisistijd is langzaam ons nieuwe normaal geworden. We hebben leren omgaan met de veranderde kaders en onze valkuilen in deze situatie, en missen de campus en elkaar intussen als nooit tevoren. Al zit dat laatste voor wiskundestudente Joy Wip net even anders. Na de nodige ups-and-downs voelt ze zich naar eigen zeggen “inmiddels heel goed” en kijkt ze met enige vrees naar het moment waarop ze straks weer op de campus wordt verwacht. “Ik weet dat het mij veel energie kost.”
Vooropgesteld: ze wil zeker niet al te opgewekt uit de hoek komen over de pandemie waarmee de wereld al een paar maanden te dealen heeft. Want de tweedejaars Technische Wiskunde is zich maar al te goed bewust van alle leed, beperkingen en onzekerheden - persoonlijk, maatschappelijk en economisch - die de coronacrisis met zich heeft meegebracht: “Ik vind het echt verschrikkelijk wat veel mensen nu moeten doorstaan”. Wat ze nu gaat zeggen, voelt dan ook heel dubbel, wil ze maar benadrukken. Maar: “De coronacrisis heeft mij zeker wat gekost, maar ook veel gebrácht. Ik ben er wel van gegroeid, ja.”
Wat goed is om te weten, zo vertelt ze al vroeg in het gesprek: “Ik ben een binnen-persoon en best op mezelf”. Een tevreden thuiszitter dus, die prima vooruit kan op haar tien vierkante meter aan studentenkamer. Niet dat ze zichzelf als antisociaal zou kwalificeren, zegt ze er met klem bij. Maar kwaliteit boven kwantiteit, en zoals het klokje thuis tikt, tikt het voor Joy nergens.
Ik denk heel veel, té veel
De intelligente lockdown, het zoveel mogelijk thuisblijven, het sociale verkeer op een laag pitje: een beproeving voor velen, maar een prima uitgangspositie voor Joy. “Eerder voelde ik mezelf vooral vaak ontzettend uitgeput, zeker als ik een hele dag mensen had gesproken en van hier naar daar was geracet. Ik heb van het verplicht thuiszijn en thuiswerken door corona uiteindelijk juist meer energie gekregen.”
En die energie kon ze goed gebruiken voor het persoonlijke, ook medische “avontuur” dat ze net voor de lockdown semi-vrijwillig was aangegaan. Afgelopen februari, op haar 21ste, kreeg Joy namelijk de diagnose ADD. “Ik ben over het algemeen best een rustig persoon, ben niet heel erg hyper. Maar ik denk heel veel, té veel. Er gaat continu van alles door mijn hoofd en ik ben snel afgeleid. Eén enkel woord dat wordt gezegd, kan al een aanknopingspunt zijn om in mijn gedachten helemaal op door te gaan.” Haar ADD uitte zich ook tijdens colleges: “Ik zag wel wat er gebeurde, maar vaak leek het alsof er een soort wand was tussen mij en de stof die ik moest begrijpen, waar ik niet meteen doorheen kwam”.
Lees verder onder de foto.
Ze had het naar eigen zeggen al zo vaak gevoeld: ‘Iets klopt er niet’. “Ik kon alles prima doen hoor, maar merkte wel dat ik anders was. In die zin was de diagnose fijn - al had ik mezelf intussen al veel dingen aangeleerd of juist afgeleerd. Er zijn allerlei therapieën die je bij ADD kunt volgen, maar veel dingen hebben voor mij niet per se meer heel veel nut.”
Wel is de studente in februari dus begonnen met haar medicatie, waarmee het - onder deskundige begeleiding - nog altijd zoeken is naar het optimum. En ook al is ze naar eigen zeggen niet per se een groot voorstander of grage gebruiker van medicatie: “Voor mijn concentratie heb ik er baat bij”.
Van MetaForum naar medicijnen
Die chemisch gebooste concentratie bleek trouwens nog geen quick fix voor haar issues met thuis studeren. Want ze mag daar als mens nog zo goed gedijen; daar ook blokken voor de aankomende tentamens (afgelopen april) is een ander verhaal. “Ik ben heel gedisciplineerd in dingen die ik graag wil doen, maar niet per se in dingen die ik móet doen. Voorheen ging ik ’s ochtends al vroeg naar MetaForum om ’s avonds om elf uur pas weer weg te gaan. Daar zit ik in een heel andere gemoedstoestand. Thuis studeer ik op dezelfde plek als waar ik eet, graag een boek lees of schilder. Dat omschakelen vond ik moeilijk. Gelukkig ben ik daar gedurende het afgelopen kwartiel, mede door die medicijnen, wel beter in geworden.”
De tentamens in april waren niettemin een worsteling - “toen heb ik me erg slecht gevoeld” -, maar Joy gaat redelijk ontspannen de volgende ronde in. “Ik ben nu wat meer aan alles gewend, weet beter wat ik kan verwachten. En als ik niet alles haal, dan doe ik het volgend jaar nog wel een keer.”
Een terrasje, uitgaan; nu pas besef ik dat ik er eigenlijk vooral altijd ontzettend uitgeput van raakte
Intussen ziet ze de wereld buiten haar studentenkamer voorzichtig weer in beweging komen, maar Joy bekijkt het vooralsnog van een afstandje. Ze heeft haar bijbaan in het inmiddels heropende warenhuis weer opgepakt, doet af en toe de broodnodige boodschappen, maar verder beperkt ze zich met plezier tot haar paar huiselijke vierkante meters. En laat ze de openbare ruimte zo met liefde vrij voor anderen die, zo zegt ze prima te begrijpen, misschien langzaam gek dreigen te worden van al dat thuiszitten. “Maar ik hoop wel dat mensen daarbij respectvol blijven naar elkaar.”
Op het terras zitten met vrienden, uitgaan: “Ik denk dat ik er voor corona meer behoefte aan had dan nu. Ik had altijd het idee dat dat ‘relaxen’ was, maar nu pas besef ik echt dat ik er eigenlijk vooral altijd ontzettend uitgeput van raakte”. Haar beste vrienden, vooral binnen haar geliefde GEWIS-dispuut Défi, hebben dat trouwens altijd al begrepen en geaccepteerd, vertelt Joy. “Ze weten dat ik na sociale activiteiten wat lager in mijn energie zit. En als ik een keer niet kom, vinden ze dat niet erg. Maar als we met z’n allen afspreken, ben ik er honderd procent bij.”
Vriendschappen
In het goed onderhóuden van die vriendschappen heeft ze zich de afgelopen tijd - waarin elkaar tegenkomen op de uni er niet meer bij was - trouwens wel nadrukkelijk moeten bekwamen, bekent Joy. “Ik heb mezelf echt moeten aanleren om meteen ook even te appen als ik aan iemand dacht, anders vergat ik het weer. Op een gegeven moment sprak ik echt niemand. Ik hoop dat ik daar inmiddels beter in ben geworden.” Whatsapp, Instagram, Discord, het was er de afgelopen maanden drukker dan ooit, vertelt ze. Ook de ‘Défi Daily Dares’, een reeks vrolijke challenges in crisistijd op Instagram, waren volgens haar goed voor een grote respons en een flinke portie genieten.
Lees verder onder de foto.
Daarnaast pakte ze thuis onder andere het schilderen weer op waar ze de laatste jaren zo weinig aan toekwam. “Als ik nu een creatieve ingeving heb, leg ik al het andere neer en pak ik mijn schetsboekje erbij, of ga ik schilderen. Soms ga ik met een bepaald idee aan de slag en eindigt het helemaal ergens anders; het is leuk om wat te experimenteren.” Ook sport ze regelmatig thuis, met online work-outs of het motiverende zetje van een virtuele sportieve challenge met vrienden. En verliest ze zich graag in gamen, momenteel vooral in ‘Animal Crossing’ op haar onlangs aangeschafte Nintendo Switch Light. Lachend: “Lekker bomen kappen en zo, daar kan ik nog wel even mee vooruit.”
Terugkeervrees
Wat ze verwacht van de nabije toekomst? “Ik weet het echt niet. Hopelijk valt het allemaal mee, komt alles helemaal goed en kunnen mensen weer zoveel mogelijk gezond naar buiten en allerlei dingen doen. Want voor veel mensen is de crisis een enorme belemmering.” Terwijl diezelfde crisis voor Joy eigenlijk juist een veilige, rustige haven is gebleken. “Ik ben best bang voor wanneer ik straks weer voor van alles terug moet naar de uni, ja. Dat vind ik wel eng. Ik begrijp dat die fysieke aanwezigheid voor de meeste mensen beter werkt, maar ik weet dat ik daarin minder goed functioneer en dat het mij veel energie kost.”
Ze heeft er naar eigen zeggen wel over gesproken met onder anderen haar studieadviseur, “maar die weet ook nog niet precies hoe of wat. Ik hoop dat ik voor mezelf betere grenzen kan stellen. En verder gaan we het wel zien en er gewoon het beste van maken”.
Daarnaast hoopt ze dat ook anderen misschien hun lessen trekken uit de situatie: “Voor veel mensen is het vaak: alsmaar doorgaan, zoveel mogelijk doen, en zo snel mogelijk. De afgelopen tijd kon dat gewoon niet meer, kon je veel meer bij dingen stilstaan in plaats van maar zo productief mogelijk te zijn. Ik hoop dat mensen ook in de toekomst wat meer hun rust pakken en beseffen dat je niet continu ‘aan’ hoeft te staan”.
Discussie