Het was een bijzonder moment voor Solar Team Eindhoven (STE) op maandag 17 juni. Die middag kwam de carbon body van de auto - na een maandenlang productieproces bij Brainport Industries Campus in Eindhoven en een uitstapje naar de autospuiter - dan eindelijk ‘thuis’. “Zo voelt het wel een beetje ja”, zegt teamwoordvoerster Marije Sesink met een lach. “Al hebben sommigen van onze engineers zoveel tijd op de BIC doorgebracht, soms zelfs ’s nachts, dat dat voor hen óók een beetje ‘thuis’ is.”

Op de eigen TU/e-campus, in het onderkomen van het team in Momentum, worden de komende weken alle onderdelen ingebouwd. “Onze electrical en computer science engineers, voor wie de uitvoering nu echt gaat beginnen, hebben alles hier liggen. Dit gebouw is bovendien makkelijker bereikbaar voor betrokken alumni die willen helpen. De werkplaats bij BIC was vooral voor het werktuigbouwkundige werk, heel groot en stoffig ook - niet heel handig als je met elektrische componenten aan de slag gaat.”

Twaalfhonderd kilometer op één lading

Een van de nadrukkelijke uitdagingen voor ‘Team 2019’ schuilt in nieuwe regels vanuit de World Solar Challenge, waaraan Eindhoven dit najaar voor de vierde keer meedoet: deelnemende auto’s in de Cruiser-klasse mogen tussen de start in Darwin en de finish in Adelaide nog maar twee keer bijladen. Dat betekent dat de teams straks in één ruk zo’n twaalfhonderd kilometer moeten kunnen overbruggen. Of dat de Eindhovenaren gaat lukken? “Als het goed is wel. Maar vooralsnog heeft de auto natuurlijk nog geen meter gereden”, zegt Sesink met een gezonde dosis realisme. “Hopelijk kunnen we komende week de eerste rij-remtesten doen.”

“Ons ontwerp en onze strategie zijn natuurlijk afgestemd op die regels. En onze auto is daar grotendeels op gebouwd, in een nauw samenspel van massa, ruimte en gewicht”, vervolgt Sesink. Maar er is ook een samenspel tussen die van bovenaf opgelegde bepalingen en de visie van het team - dat niet alleen een energiepositieve auto wil bouwen, maar dit jaar vooral ook de overtollige energie die de auto oplevert ten volste wil benutten. Een powerbank op wielen, zo beschouwt het team zijn nieuwe auto.

De eerste teamleden vliegen half augustus, een week later gevolgd door de rest van de ploeg. Ook de auto reist per vliegtuig. Onder meer het accupakket heeft er dan overigens al een reis van zo’n twee maanden opzitten; de batterij gaat dit jaar namelijk over zee, nadat de vliegreis twee jaar geleden forse vertraging opleverde. “Er zijn nog maar twee luchtvaartmaatschappijen die lithiumbatterijen vervoeren en de regels zijn sowieso ontzettend streng. Met een zeevracht lopen we minder risico”, verklaart Sesink.

Ook verdeelt het team alle materialen horend bij de auto dit jaar over meerdere kleine boxen, in plaats van nagenoeg alles in één grote kist te vervoeren (die twee jaar terug, alle communicatie vooraf ten spijt, eenvoudigweg niet in het vliegtuig bleek te passen). “Hopelijk geeft ook dat iets meer zekerheid.”

Veertig-voets racecontainer

Een item dat ook overzees reist, is een grote racecontainer die momenteel door het team zelf wordt verbouwd en ingericht. Het betreft een veertig-voets container die in Australië op een vrachtwagen wordt gezet, waarin de auto kan worden vervoerd en waarin werkplekken worden ingericht. Voorgaande teams gebruikten hiervoor een zogeheten bakwagen, een lichte vrachtwagen, maar straks heeft het team dus zijn eigen racecontainer. “Die kan nog jaren mee”, vertelt een zichtbaar trotse Sesink.