Tasmanië is de kleinste staat van Australia. Het eiland is ongeveer anderhalf keer zo groot als Nederland, alleen wonen er maar 500.000 mensen. Hobart, de hoofdstad, heeft de meeste inwoners en ligt in de heuvels aan het water. Vanuit mijn huis heb ik een prachtig uitzicht over de stad en in de avond springen er wallaby’s door de straat.

Elke ochtend loop ik in iets meer dan een halfuur naar de UTAS-campus. Op dit moment ben ik samen met mijn collega’s bezig om alle data die ze verzameld hebben op de Neonatale Intensive Care Unit in het ziekenhuis te sorteren. We maken onderscheid tussen de periodes waar de baby’s verzorgd worden (en dus worden omgedraaid en opgetild) en de periodes waarbij ze rustig in hun couveuse liggen. Daarnaast geven we aan welke metingen er gedaan worden en op welke plek de sensoren zitten. Hierdoor kunnen we na het sorteren de verschillende metingen met elkaar vergelijken. Naast dit project help ik met het opzetten van een nieuw klinisch onderzoek, geef ik af en toe colleges aan de engineering studenten en begeleid ik een aantal studenten die meedoen aan een ontwerpwedstrijd voor medische hulpmiddelen.

Het mooie aan de onderzoeksgroep waar ik in werk is de nauwe samenwerking tussen de medici en de engineers. Bijna alle projecten worden door en een medicus en een engineer uitgevoerd omdat ze altijd zowel een klinische als een technische component bevatten. Elke twee weken bespreken we gezamenlijk de voortgang onder begeleiding van zowel een neonatoloog als een hoofddocent van de engineering faculteit.

Tot slot is Tasmanië ook nog eens een prachtig eiland. Het is hier nu winter, maar de zon schijnt bijna elke dag. Ik heb het geluk dat de mensen waar ik bij woon me elk weekend meenemen om het eiland te laten zien. Zo hebben we gekampeerd in de bossen, gezeild in de baai, een roadtrip gedaan langs de oostkust een een weekend in een 'shack' geslapen in de bergen. Komende twee weken heb ik vakantie; op naar het 'vaste land'!