Ik heb er dus ook zeker geen spijt van dat ik ben vertrokken, maar was echt alles dan rozengeur en maneschijn? Ja, grotendeels wel. Al heeft integreren in de Finse cultuur me wel wat moeite gekost.

Na zo’n drie maanden struin ik bijvoorbeeld nog regelmatig met mijn Google Translate-app door de lokale AH, op zoek naar een simpele avondmaaltijd of een basic ontbijtje. Dat de Finse taal niet gemakkelijk te leren zou zijn, had ik al gehoord en ondanks dat ik erop gebrand was om minstens een paar zinnen Fins te leren, kom ik nog steeds niet verder dan een simpele begroeting en een standaard ‘dankjewel’.

De taal is niet het enige waarmee ik regelmatig struggle. Finnen zijn stil en ondanks dat ik het zelf zo nu en dan ook heerlijk vind om stil te zijn, keek ik in het begin toch wel vreemd op als ik een groep Finnen een halfuur lang zwijgend zag lunchen. Waar ik dacht met mijn (in het Eindhovense studentenleven) aangeleerde smalltalk skills veel Finnen te gaan ontmoeten, bleek dat toch tegen te vallen.

Ook het onderwijs is hier net wat anders. Alles is gebaseerd op vertrouwen en vriendelijkheid. Zo kun je bijvoorbeeld je eigen tentamendatum kiezen, zul je nooit negatieve feedback krijgen, kun je elk moment een college inlopen of verlaten, is de uni 24/7 open, zijn deadlines vaak geen echte deadlines en kun je zelf aan het begin van het vak kiezen of je voor een 1 (een zesje) of toch liever een 4 of 5 (8-10) gaat. Een 1 betekent dan meestal minder opdrachten en een gemakkelijker tentamen.

En toch ben ik echt van Finland gaan houden; zelfs van de koude en donkere dagen en niet te vergeten de sauna’s, die overal te vinden zijn. Er vinden zelfs carrière-evenementen in plaats, ja echt!. Deze periode heeft me ontzettend veel leuke en mooie dingen gebracht. Ik had veel tijd voor mezelf, ontmoette dagelijks toffe mensen, bezocht vele feestjes en ik heb enorm veel van Finland gezien en heb ook (Noors) Lapland en Tallinn kunnen ontdekken. Kortom: Erasmus in Tampere wordt een herinnering voor het leven!