Ongeveer drie procent van het personeel bij zowel bedrijven als de (semi-)overheid zou moeten bestaan uit mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat was het vertrekpunt voor de Participatiewet die in 2015 van kracht werd. Uit een meting over 2017 bleek dat bedrijven hun targets hadden gehaald, “maar voor de overheid was het gestelde doel nog ver weg”, schetst beleidsadviseur Tineke van den Bosch van TU/e’s Dienst Personeel en Organisatie.

Reden voor het ministerie van Sociale Zaken om de druk op de publieke sector op te schroeven met de Quotumwet: wie zijn doelstellingen niet haalde, kreeg in 2018 weliswaar nog een bestraffende vinger, maar in 2019 zou een keiharde boete volgen voor elke niet vervulde job (die gelijkstaat aan minimaal 25 ‘verloonde’ uren).

Overigens is de genoemde wetgeving, mede door protesten vanuit de publieke sector, volgens Van den Bosch nog continu aan wijzigingen onderhevig. Bijvoorbeeld als het gaat om de gestelde targets: zo ging voor de TU/e met de invoering van de Quotumwet het uiteindelijke doel omhoog van 80 naar 140. Waar voor de Participatiewet alleen mensen meetellen die na 1 januari 2013 in dienst zijn gekomen, tellen voor de Quotumwet ook medewerkers mee die daarvóór al in dienst waren.

Ook is volgens Van den Bosch flink gediscussieerd over het wel of niet meerekenen van werknemers die niet op de loonlijst van, in dit geval, de TU/e staan, maar wel voor de universiteit werken - bijvoorbeeld via ingehuurde dienstverleners in de schoonmaak en catering. De beleidsadviseur spreekt van “een ingewikkeld systeem” en men is volgens haar dan ook gaan kijken naar vereenvoudiging van de Quotumwet. De uitvoering van de wet en de eventueel op te leggen boetes wordt, zoals het er nu voor staat, dan ook opgeschort tot januari 2022; de Eerste Kamer moet dit voorstel nog goedkeuren.

“Honderdveertig mensen is eigenlijk niks”

Ingewikkeld systeem of niet - volgens stuurgroepvoorzitter Laurent Nelissen moet het voor de TU/e geen al te complexe opgave zijn om haar targets te halen. Honderdveertig medewerkers (al zal het definitieve aantal waarschijnlijk nog wijzigen) op een totaal van ruim vierduizend werknemers: “Dat is eigenlijk niks”. Sowieso, zo constateert hij, is de aandacht voor diversiteit en inclusiviteit op de campus de afgelopen jaren nadrukkelijk toegenomen, “en dat betekent ook dat je in je personeelsbestand aandacht hebt voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt”.

Die aandacht was er al langer, haast hij zich te zeggen - zij het binnen de ene faculteit of dienst al groter en zichtbaarder dan bij de andere. Nelissen wijst onder meer op de Dienst Interne Zaken en zijn eigen faculteit Scheikundige Technologie, waar al jarenlang mensen in het kader van de Participatiewet aan het werk zijn. En die laten volgens hem meteen zien dat ook bínnen die doelgroep de diversiteit veel groter is dan sommige stereotiepe beelden doen vermoeden. “Mensen kunnen geweldig werk doen in een lab of anderszins echt bijdragen aan het primaire proces. Het potentieel is zoveel groter dan in eerste instantie vaak wordt gedacht”.

Dat laatste is een van de dingen die de nieuwe stuurgroep en bijbehorende werkgroep de komende tijd nadrukkelijker willen laten zien. Al is het maar omdat er nog altijd leidinggevenden zijn met de nodige aarzeling als het gaat om het in dienst nemen van mensen met enige vorm of mate van beperking, signaleert Nelissen. Dit onder meer vanuit vrees voor veel benodigde extra begeleiding of een hoger ziekteverzuim. “Die zeggen: ‘waar begín je aan?’.” Terwijl, zo voegt hij daar met een knipoog aan toe, “we onder ons wetenschappelijk personeel hier ook mensen hebben met hun beperkingen”.