Old Soccers is van oorsprong een groep wiskundemedewerkers die, als onderbreking van hun werk, graag naar buiten gingen om te bewegen. Rondjes rennen rondom de Karpendonkse plas bijvoorbeeld. Sommigen vonden één rondje genoeg, de ‘fanatiekelingen’ renden drie keer om de plas. We hebben het hier over de tijd vóór er een sporthal was, dus vóór 1968.

Van die oorspronkelijke groep zijn nu nog meerdere leden actief. Oprichters Berry van Bree en Fons van de Ven trekken er tijd voor uit om Cursor bij te praten over het ontstaan van hun cluppie. Ze doen het in kantine van het sportcentrum dat ze dus nog met eigen ogen gebouwd hebben zien worden. Ze zijn het niet over alle feiten eens (“Jij bent later dan ik bij Wiskunde gaan werken”, zegt de een. “Nee, eerder”, zegt de ander), maar delen de liefde voor het voetballen. Van Bree heeft een katoenen tas vol foto’s en jubileumboekjes bij zich.

“Waar nu de tennisvelden zijn, was vroeger een kuil met een grasveld - aangelegd om er te tennissen op gras. Maar daarvoor is de kuil nooit gebruikt, want het veld was niet goed genoeg om een tennisbal te laten stuiten. Wel om er te voetballen, áls het niet onder water stond”, zegt Van de Ven. “We gingen dan eerst trimmen en vroegen na afloop een bal te leen bij het sportcentrum.” Voetbalden jullie onder werktijd? “Ons decreet was: als de dienst het toeliet, dan konden we voetballen. En de dienst liet het eigenlijk altijd toe. Dat mag je nu wel opschrijven, wij zijn toch met pensioen. Och, de vrijheid die wij hebben gehad…”

Zaalvoetbalcompetitie

Op een gegeven moment gingen de - nog ongeorganiseerde - wiskundigen binnen voetballen. Met één telefoontje naar de sporthal was gauw duidelijk of de - enige - zaal leeg was. “In september 1969 startte de (interne) zaalvoetbalcompetitie voor studenten. Wij mochten als medewerkers zonder sportkaart - die waren voor studenten - niet meedoen. Dat stak!” Van Bree vindt het nóg onrechtvaardig. “We gingen lobbyen en begin 1970 kregen wij toestemming om mee te doen én een sportkaart te kopen.” Een gouden greep, want meteen in het eerste seizoen werden de mannen al kampioen. Van Bree over Van de Ven: “Het enige seizoen dat hij een paar doelpunten heeft gemaakt.” Van de Ven: “Een paar? Negen!”

Om geld bedelen

Wanneer je om de dag samen sport, ontstaat er een band. Er kwamen bruiloften, geboortes en andere gelegenheden waar cadeaus bij horen. En wie had de ondankbare taak om daar steeds geld voor in te zamelen? Fons van de Ven. Op een gegeven moment was hij dat zo zat, dat hij voorstelde een vereniging op te richten. Op 24 oktober 1979 was het een feit. Er was geen reglement. “De enige regel was: contributie betalen”, zegt Van de Ven, die géén penningmeester werd. “Hij werd commissaris bijzondere activiteiten”, zegt voorzitter Van Bree. “Eigenlijk bedacht hij activiteiten, etentjes en toernooitjes, en dan delegeerde hij het werk. Dan mocht ik het organiseren.”

Van Bree doet dat graag. De zeventiger voetbalt niet meer wegens een probleempje met de achillespees, maar niets staat het tweemaal per jaar organiseren van een toernooitje in de weg. Van de Ven komt nog driemaal per week in het SSC; tweemaal om te fitnessen en vrijdags om een balletje te trappen.

Dames

Denk niet dat Old Soccers een oudemannenclub is. Dames mochten altijd meedoen. “Als ze durfden.” De eerste die niet bang was, was keepster Jacqueline de Caluwé. De beste vrouwelijke speelster was Sarah Tas. “Die speelde beter dan wij, zij was in 2002 lid van het nationaal elftal van Canada. Ze was hier door haar huwelijk met onze collega Paul Tas.” Verder spelen geregeld dochters van leden mee en veel vrijdagen tikt Jolanda van de Sande de bal aan.

Hoelang de toernooien nog doorgang vinden, is de vraag. Als het aan Van Bree en Van de Ven ligt, nog tot in eeuwigheid, maar ze zijn natuurlijk afhankelijk van een goed aantal deelnemers. Van de Ven: “Toen we als docent nog contact hadden met studenten, was het makkelijker om ze over te halen mee te doen.”