“Bedankt hè, Ruudje”, zegt een leverancier nadat Rudy is opgesprongen om het mini-liftje voor hem te activeren, waardoor hij zijn spullen niet hoeft te tillen. “Het zit nu eenmaal in me om te helpen”, verklaart hij even later. “Ik kan ook geen rondslingerende dozen in de gangen zien. Ik krijg wel eens te horen: ‘Dan leren ze het nooit’. Ze zijn gewend dat ik dat doe. Maar dat is hoe ik in het leven sta en hoe ik ben opgevoed”, vertelt Paol die tot zijn achtste in Indonesië woonde - het land waar hij nooit is teruggeweest. “Eindhoven is echt mijn stadje.”

We treffen hem achter in Helix aan, in zijn ‘eigen toko’, waar krantenknipsels en foto’s aan de muur prijken (‘Ruudje 12,5 jaar bij ST’) en een bordje met Strandweg vanaf de buitenkant zichtbaar is. Vandaag staan er zo’n twintig pakketjes op de grond. “Erg weinig, normaal gesproken zijn het er veel meer.” Hij krijgt alle poststukken en goederen onder ogen. “Alles wat het gebouw ingaat, komt via deze deur”, wijst hij op de openstaande deur.

Rudy checkt of de pakketjes compleet zijn en brengt ze op een verhuiskarretje naar de opslagruimtes op de verschillende verdiepingen. Uitpakken is er niet meer bij, dat kost te veel tijd. Hij levert poststukken af en doet daarnaast nog heel veel ad hoc-klusjes: nieuw meubilair op z’n plek zetten, tafels verplaatsen, et cetera. Heel anders dan in de eerste jaren dat hij bij Scheikundige Technologie werkte. “In het begin kwamen er kratten vol met post, nu is er veel meer digitaal.”

Babbeltjes

De verschuiving van poststukken naar pakketjes betekent ook dat de hardwerkende medewerker minder ‘babbeltjes’ kan maken bij het afleveren. Maar gelukkig voor hem zijn er nog genoeg sociale contacten. “Medewerkers komen langs om te vragen of hun pakketje er is, of ze lopen zomaar even binnen.” Glimlachend: “De toffees die ik laatst op mijn tafel had liggen, waren zo weg. Ze liggen nu achter slot en grendel.” Elke dag begint om 09.00 uur met koffie ‘met zes jongens’, doelend op hemzelf en vijf andere medewerkers.

Negentien jaar geleden zette hij zijn eerste stappen in Helix, in driedelig pak. Een bekende had hem op de vacature voor postmedewerker bij Scheikundige Technologie gewezen. “Ik dacht: die TU Eindhoven, daar werken allemaal belangrijke mensen.” Lachend: “Maar ik zag niemand in pak.” Inmiddels is hij er kind aan huis. “Het is een goede faculteit. We begrijpen elkaars moeilijkheden en die worden dan meteen opgelost. Het is één grote familie, we mogen elkaar en het contact is close. Een heel fijn gevoel, je wordt niet scheef aangekeken.”

Zijn hart voor de zaak is ook af te lezen aan het aantal ziekmeldingen in de afgelopen jaren: “Ik ben misschien één keer ziek geweest. Dan moet ik wel heel erg ziek zijn, wil ik niet komen. Ik vind het vervelend als anderen werk van me moeten overnemen, die persoon moet ook wat van zijn eigen taken laten vallen.” Ook in zijn vakantie loopt ‘Ruudje’ nog vaak in Helix rond. “Ik neem meestal halve dagen vrij in de vakantie. Ik woon op tien minuten afstand van de TU/e. Als ze me nodig hebben, ben ik meteen hier.”

Toch zou hij binnen een paar jaar best willen stoppen met werken. “Het voelt heel dubbel. Ik wil nog wat meer van het leven genieten, meer met mijn vrouw en zes kinderen ondernemen. Maar dan ga ik het hier wel echt missen."