Marvin en een Masai-krijger in traditionele kleding.

En hoe is het in Nairobi?

Eind juni kreeg ik de verlossende goedkeuring van mijn mentor: geoorloofd op reis naar Kenia! Geen idee wat me daar te wachten stond, ze leven vast tegenwoordig niet meer in hutjes, toch?!

door
foto Privé-archief Marvin Tiemessen

Hoe oer-Hollands het ook klinkt, ik mis mijn fiets eerlijk gezegd wel een beetje. Hoe dat kan? Het verkeer is dramatisch in Nairobi, gemakkelijk het slechtste ter wereld. De kleine afstand van vijftien kilometer naar mijn werk kost mij drie tot vier uur per dag heen en terug. Slapen in de bus? Don’t even think about it. Het niveau van de wegen is ongeveer equivalent aan dat van België. En dat is niet eens het ergst, want alle oude bussen (zogenaamde matatu’s), stoten zwarte rookpluimen uit, ongeveer gelijk aan een pakje sigaretten per dag denk ik zo.

Maar je zal je misschien wel afvragen wat me naar de evenaar brengt? Nou, het Kenya Climate Innovation Centre (KCIC). KCIC is een organisatie die startups en MKB-bedrijven begeleiden op het gebied van business consultancy, zowel op marketing, business modelling als technisch vlak. Ik probeer een steentje bij te dragen aan het laatste onderdeel, zodat Kenia een nieuwe generatie van klimaatvriendelijke bedrijven kan laten groeien (en ik mijn ECTS krijg). Niet geheel irrelevant is dat ik het masterprogramma Sustainable Energy Technology volg en een stage onderdeel uitmaakt van het tweede jaar. Daarna wacht me het ‘warme onthaal’ van een ongeschreven afstudeeronderzoek.

Mijn stage bevalt goed, de mensen op mijn werk maar ook op straat zijn erg vriendelijk en willen graag een praatje maken. Mijn collega’s zijn hoogopgeleid en weten van de materie af, wat me eigenlijk wel een beetje verbaasde. Het is niet alleen een erg leerzame ervaring op professioneel gebied, ik leer ook veel op persoonlijk vlak. Ik weet me namelijk te redden in een nieuwe omgeving, zelfs in de sloppenwijken van Nairobi.

 

Ik houd ook een dagboekje bij, met dingen die me verbazen tijdens mijn verblijf hier. En geloof me, iedere dag word ik weer verbaasd, zoals het feit dat er in een achtpersoonsbusje 21 volwassenen en 1 kind passen, waarmee vervolgens kriskras door het verkeer wordt geraasd zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel.

Tot slot, in Kenia is een dag zonder dansen / bijna-doodervaring / nieuwe mensen /muziek /drank een dag niet geleefd en daarom raad ik iedereen die een complete ervaring wil op professioneel en persoonlijk gebied en niet in dezelfde ‘bubbel’, Nairobi als stageplek aan.

 

Deel dit artikel