Wanneer zweeg je toen je eigenlijk je mond had moeten opentrekken?
“Ik ben over het algemeen behoorlijk aanwezig en uitgesproken, en houd niet gauw mijn mond. Behalve als mijn ouders dat vragen. In het Midden-Oosten, waar ik vandaan kom, heb je als kind het grootst mogelijke respect voor je ouders. En dat blijft zo, ook als je volwassen bent.

Mijn ouders wonen in Djedda (Jeddah), een levendige en heel liberale stad aan de Rode Zee waar ik ook ben geboren en opgegroeid. Ik was er voor het laatst in maart. Ik probeer mijn ouders in elk geval elke twee of drie dagen even te bellen; soms maar heel kort, gewoon om even te laten weten dat het goed met me gaat. Ik ben niet hun enige kind in het buitenland. De oudste van mijn drie zussen woont en werkt al jaren in Duitsland; mijn oudere broer ging tegelijk met mij naar Nederland, hij doet een master in Delft.

Vooral mijn vader heeft me nadrukkelijk gestimuleerd om naar het buitenland te gaan. Een Europees of Amerikaans diploma biedt toch betere kansen dan een diploma behaald in het Midden-Oosten. Mijn moeder vindt het nog steeds wel lastig hoor. Als jongste thuis ben ik toch altijd een beetje verwend.”

Maak een keuze: blind of doof zijn?
“Een moeilijke keuze, maar dan kies ik toch voor doof. Ik draag bovendien al een bril, ik heb -4 en -7, dus ik ben al deels blind, haha. Ik zou bijvoorbeeld de geluiden van de natuur, fluitende vogels, de regen en dergelijke wel missen, maar minder dan mijn zicht.

Ik denk dat het leven als blinde bovendien toch net wat moeilijker is dan wanneer je doof bent. Je bent afhankelijker. Daarnaast zijn er verschillende mogelijkheden en hulpmiddelen om doven toch weer deels te laten horen, maar blind is blind; dat kunnen we vooralsnog niet fiksen.”

Wat is het duurste dat je ooit gekocht hebt?
“Die is gemakkelijk: mijn pc. Al was dat technisch gezien niet van mijn eigen geld, tot nu toe heb ik alles gekregen van mijn ouders.

Ik heb mijn computer zelf gebouwd, in 2015. De onderdelen, voor in totaal zo’n duizend euro, heb ik gekocht van opgespaard zakgeld en verjaardagsgeld. Het is eigenlijk net LEGO; als je weet wat je moet doen, schuif je het allemaal zo in elkaar. Het fijne van zelf bouwen is dat je een krachtigere machine kunt maken dan je voor dat geld in de winkel koopt, wat vooral fijn is voor games. En dat je alles kunt customizen en zelf kunt oplossen als er iets niet werkt.

Ik ben geen big spender, maar leef ook niet heel minimalistisch. Voor alles heb ik een budgetplan en ik houd mijn inkomsten en uitgaven bij in een huishoudboekje. Als ik een miljoen had? Dan zou ik dingen kopen voor in mijn appartement, vooral voor mijn keuken; meer verschillende soorten pannen bijvoorbeeld, ik kook heel graag. En ik ben dol op zure snoep; dat sla ik online per kilo in. Maar dan zijn we hooguit vijfhonderd euro verder.” Anas is even stil. “Nee, ik geloof dat ik niet eens een miljoen zou kúnnen uitgeven.”

Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
“Afgelopen week. Ik had een heftige week gehad en was in slaap gevallen terwijl ik die avond nog veel had willen doen. Ik werd rond middernacht wakker en voelde me ontzettend rot. Toen kwam alles er even uit. Ik doe dit jaar een bestuursjaar bij Cosmos en volg intussen veel en behoorlijk pittige vakken. Daarvoor neem ik trouwens de volledige verantwoordelijkheid. Omdat ik van buiten Europa kom, zou een vierde jaar heel duur zijn voor mijn familie; ik wil dus in drie jaar klaar zijn en geen tussenjaar nemen. Tot nu toe gaat het redelijk, maar het is wel druk.

Ik heb er geen moeite mee om te huilen, al is dat waar ik vandaan kom voor veel mannen wel anders. Mensen zijn daar sowieso minder open over hun emoties. Terwijl bijvoorbeeld huilen soms gewoon even nodig is om te kunnen ontladen. Maar dan het liefst wel alléén; als het enigszins kan, wil ik anderen er gewoon liever niet mee lastigvallen. Ook als ik een slechte dag heb, probeer ik dat in eerste instantie te verbergen - maar meestal merken het mensen toch meteen.”

Wie verdient volgens jou een tweede kans?
“Oef. Dat is een beetje een filosofische vraag, daar zou ik lang over moeten nadenken. Ik denk dat ik deze maar inwissel.”

Wie of wat mis je het meest?
“Iemand kan nog zo belangrijk voor me zijn, maar ik ben niet het type dat andere mensen verschrikkelijk mist. In mijn familie zijn eerder al zoveel mensen naar het buitenland gegaan, mensen komen en gaan bij ons. Daar ben ik dus al jong aan gewend geraakt.

Maar als ik mensen moet noemen die ik mis en heel graag weer zou zien, dan zijn dat toch mijn familie én mijn allerbeste vrienden in Saoedi-Arabië. Die vrienden ken ik al sinds mijn dertiende, veertiende. Whatsapp was toen nog niet zo groot, maar we zitten wel al jaren samen in een heel actieve Facebook-groep. Daarin komt van alles voorbij, ook persoonlijke onderwerpen. Als ik even niet lekker in mijn vel zit, zijn zij doorgaans de eersten die ik opzoek.

Je hoeft mensen in mijn ogen niet elke dag te zien om heel close te zijn. Ik geloof in verschillende levels van vriendschap. Als je elkaar net hebt ontmoet, trek je veel samen op, ben je veel bij elkaar in de buurt. Maar na een tijdje valt de noodzaak van die fysieke nabijheid weg. Dan bereik je een soort hoger level van vriendschap, in mijn ogen. Sommige mensen kan ik pas na vijf jaar weer zien en dan pak je de draad weer op alsof er niets veranderd is.

Wat ik ook wel een beetje mis, is het eten van thuis, gerechten waar ik mee ben opgegroeid. De salades van mijn moeder, bepaalde soepen, tabouleh, gevulde grape leaves. Ik heb wel al volop geproefd van de Nederlandse keuken. Ik houd niet van kaas, maar stamppot voelde dan weer heel vertrouwd. En ik ben gek op kapsalon, bitterballen en frikandellen - al is het soms wel een beetje twijfelachtig wat daar in zit. But I guess some questions are best left unanswered.”

In onze rubriek de Vragenbank laten we studenten en medewerkers vijf kaartjes uit onze hoge hoed met vragen trekken. Eén vraag mag worden geruild. Het volgende interview verschijnt over drie weken.