Aan het overleg doen studentenorganisaties, vakbonden en individuele wetenschappers mee, zegt hoogleraar Rens Bod, organisator van de bijeenkomst en drijvende kracht achter de veelbesproken petitie van #WOinActie. Hij verwacht ook bestuurders van universiteiten, zoals Jan Lintsen van de Universiteit van Amsterdam. “Het is misschien het begin van meer.”

In het Verenigd Koninkrijk wordt momenteel gestaakt aan zestig universiteiten. Is het denkbaar dat dit ook in Nederland gebeurt? Voorlopig niet, denkt Bod. “Als hier met het ABP-pensioen hetzelfde zou gebeuren als met de Britse pensioenen, dan zouden docenten en hoogleraren de straat wel op gaan. Wij voeren geen actie voor ons inkomen, maar tegen de hoge werkdruk, de teloorgang van het onderzoeksgedreven onderwijs en tegen de achterblijvende investeringen.”

Toch sluit hij niet uit dat er maandag ook andere geluiden zullen klinken van mensen die radicalere acties willen of die met andere ideeën komen.

Ook voorzitter Marijtje Jongsma van wetenschapsvakbond VAWO zal maandag van de partij zijn. “We gaan nu niet oproepen tot een staking. Die is vooral effectief als je de samenleving ontwricht door bijvoorbeeld het vuilnis niet op te halen. Wetenschappers die het werk overdag neerleggen, zullen hun artikel ’s avonds hoogstwaarschijnlijk toch afschrijven. Bovendien zitten we momenteel in hetzelfde schuitje als de werkgevers. We hebben namelijk vooral last van ernstige onderfinanciering. We kunnen onze pijlen nu beter op Den Haag richten.”

‘Witte staking’

De Utrechtse hoogleraar Ingrid Robeyns riep onlangs nog op tot een ‘witte staking’. Werknemers zouden dan geen overuren meer moeten maken, zodat duidelijk wordt dat de universiteiten op die overuren drijven en roofbouw plegen op hun medewerkers.

Ze voelt zich nauw betrokken bij de strijd tegen werkdruk en discussieerde daar onlangs in het televisieprogramma Buitenhof over met de rector van de Rijksuniversiteit Groningen. Volgens haar beseft de politiek nog altijd niet hoe ernstig de situatie is.

“Wetenschappers zijn ontzettend loyaal aan hun studenten”, zegt ze desgevraagd. “Ze doen wat nodig is om goed onderwijs te leveren. Maar daardoor hebben ze geen tijd en fut om na te denken over het verbeteren van hun eigen werkomstandigheden. Dat is de paradox: ze hebben het te druk om te protesteren tegen de werkdruk.”

Illustratie | iStockphoto