Met het groeiende aantal mobiele apparaten per huishouden groeit ook de kloof tussen de internetsnelheid die de providers beloven, en de ervaring van de gebruikers zelf. Al die apparaten eten uit dezelfde wifi-ruif, die zich vaak ook nog eens in een afgelegen hoekje van de woning bevindt, zoals de meterkast. Als je daar nog eens de verstorende invloed van de wifi van de buren bij optelt, is voor veel huishoudens een extra wifi-punt of drie geen overbodige luxe.

Onbetaalbaar

“Op luchthavens of in andere publieke ruimtes zijn inderdaad vaak wifi ‘transceivers’ op diverse plekken in het complex aangebracht”, vertelt promovendus Federico Forni. “Maar voor huishoudens is dat onbetaalbaar. Je hebt ofwel vrij kostbare elektronica nodig aan de eindpunten, ofwel een glasvezelverbinding tussen het aansluitpunt - in de meterkast bijvoorbeeld - en de plek waar je een goede ontvangst wilt hebben.”

Maar glasvezel is kostbaar om te installeren en vooral erg kwetsbaar. “Het vereist best wat expertise om dat aan te leggen: voor het koppelen van de vezel aan het aansluitpunt heb je een speciaal verbindingsstuk nodig, omdat de uitlijning erg nauw luistert. Daarnaast is het kwetsbaar materiaal waar je erg voorzichtig mee om moet gaan.” Het nadeel van de good old koperkabel is dan weer dat je daar geen wifi-radiosignaal doorheen kunt sturen, zodat je aan het einde van de lijn alsnog een kastje met relatief complexe (lees: dure) elektronica moet installeren voor de omzetting naar wifi. En dat op diverse plekken, waardoor de kosten aardig kunnen oplopen.

Alternatief

Er is echter een alternatief: plasticvezels kunnen in principe glasvezels vervangen, zo heeft Forni met zijn promotieonderzoek bewezen. “Plasticvezels hebben een veel kleinere capaciteit dan glasvezel, maar in tegenstelling tot koperdraad wel voldoende om een wifi-signaal door te geven, samen met het signaal voor je vaste aansluitingen voor internet, tv en dergelijke. En in de nabije toekomst willen we wellicht ook een 4G-signaal voor mobiele telefoons door de kabel sturen.”

Helemaal vanzelf gaat dat overigens niet: de verdienste van Forni is dat hij dat wifi-signaal zodanig wist te manipuleren dat het wifi-signaal bij 2,4 gigahertz aan het eind van een plasticvezel van vijftig meter nog voldoende vermogen overhad. “De bandbreedte van de plastic vezel is in principe ongeveer 1 gigahertz. Dat betekent dat een signaal van 2,4 gigahertz sterk verzwakt wordt doorgegeven. Ik heb echter een manier gevonden om dat signaal zo goed mogelijk op te krikken.”

Paleis

Goed genoeg dus om na vijftig meter plasticvezel nog een prima wifi-signaal over te houden; toereikend voor iedereen die niet in een paleis woont. In samenwerking met TNO in Den Haag testte Forni zijn methode ook in combinatie met een kastje dat de ‘4G-in-een-kabel’ omzet in een draadloos signaal. "Het bereik daarvan is getest tot twaalf meter, voldoende voor een grote woonkamer. Alles bleek prima te werken, van het streamen van video’s tot bellen via Skype.”

Het resultaat van Forni’s werk zal helaas niet morgen al in de winkels te vinden zijn. Eerst gaat een opvolger van de Italiaan binnen de groep Electro-Optical Communications proberen om diens vindingen om te zetten in een handzaam prototype. “Daarna zal de industrie het op moeten pakken”, zegt Forni. Zelf gaat hij eerst op een welverdiende vakantie, en daarna op zoek naar een baan in de regio.